José Cajaraville, padronés atacado por velutinas: «Picáronme unhas 30 ao pisar o niño desbrozando. Se fose alérxico, non saía da finca»

Pudo regresar a su casa tras ser atendido en el Clínico de Santiago y estar horas en observación

José Cajavarille cumplió ayer 77 años en su casa de Sinde, en Carcacía (Padrón). Pero un día antes, el jueves, volvió a nacer. Pasadas las 10.30 horas, cuando desbrozaba con su tractor una de sus fincas, pasó por encima de un nido de velutinas oculto por la maleza. La reacción fue inmediata y se vio rodeado por las encolerizadas avispas: «Conto unhas 30 picadas na cara, na cabeza, nas mans e nos brazos. Acribilláronme». José siguió manejando el tractor, mientras trataba de espantarlas con su mano derecha, para salir de allí cuanto antes y llegar a casa. Se fue al centro médico de Padrón, «onde me inxectaron antibióticos á vena, e a miña doutora xa me chamou unha ambulancia para ir ao Clínico a Santiago, onde me puxeron máis material». Permaneció en observación hasta pasadas las 19 horas.

«A sorte que teño é que non son alérxico, porque coa cantidade de velutinas que me picaron se o fose xa non saía da finca». Eso sí, el dolor fue insoportable: «Explotábame a cabeza, non aguantaba. De feito, no centro médico deume un mareo». Los analgésicos lograron calmarlo, pero ayer las molestias continuaban: «Son feroces. Picáronme por riba da funda que levaba. É un dolor terrible, non quero que lle pase a ninguén. Téñenme picado abellas, e non tiven reacción. Pero coas velutinas, segues tendo a sensación de que aínda che están picando. Estou rascando constantemente os brazos. A cabeza pasoume, pero dóeme a sen», cuenta desde su casa, donde toma la medicación que le recetaron en el Clínico, junto con una advertencia: en caso de encontrarse mal, que acuda rápidamente al centro de salud.

El peligro de los nidos en tierra

Cajaraville, al que en la parroquia conocen como O vaquero por su emigración a Estados Unidos, aún tiene humor para comentar: «Nunca me vira noutra así, pero eu creo que despois desta xa non fai falta que me vacine máis para cousa ningunha». Más serio se pone para advertir del peligro de los nidos de velutina en la tierra, porque no se ven. Él mismo, que volvió ayer a la finca para observar el nido que rompió con el tractor, acabó la pasada semana con otra colmena de velutinas, en un nogal próximo a su casa.

Otro vecino de la parroquia lamenta la falta de efectividad de los avisos para erradicar nidos de esta avispa invasora, de forma que las alertas se reducen y los afectados intentan exterminarlos por su cuenta. Porque el problema de las velutinas, añade, sigue muy presente: «Aquí acaban con todas as colmeas de abellas. Non deixan nada. Ata comen a froita verde nas árbores», asegura.

Retirada de un nido de vespa velituna a través de una pértiga

Qué hacer al encontrar un nido de velutina: Mantener la calma, apartarse y notificarlo

Desde que la vespa velutina entró en Galicia hace ya una década, los meses estivales son siempre el apogeo en lo que a avisos se refiere. Este incremento comienza a partir de junio y es en el mes de agosto cuando se registran los mayores picos de alertas. Así lo explica Roberto Delgado, técnico forestal en Seaga (la empresa encargada de la retirada de nidos). 

Porque a principios de julio cuando este insecto empieza a elaborar sus nidos secundarios. Hasta ese momento, la mayoría estaban todavía en los primarios, que tienen el tamaño de una pelota pequeña y se encuentran en el suelo o en lugares de poca altura. Los nidos secundarios los hacen en lugares más altos y alcanzan mayor tamaño.

La Voz de Galicia

Lamas e Jorge Autrán na Festa da Anguía de Valga.

A tapa da anguía é unha boa excusa para brindar.

Valga non deixa de comer: dunha viaxe polo mundo á tapa de anguía

O nome de Valga semella estar unido á gastronomía. A XXXII Festa da Anguía e Mostra da Caña do País quece motores, e faino cunha das actividades de maior participación popular nos últimos anos: a Ruta-Concurso Tapa a Anguía, que cumpre a súa novena edición cun total de dez establecementos de hostalaría participantes. Neles sírvense dende este sábado, e durante dúas fins de semana consecutivas, tapas de anguía gratuítas coas consumicións no seguinte horario: os sábados de 12.00 a 15.00 e de 20.00 a 23.00 e os domingos de 12.00 a 15.00.

A tapa do bar Pardal é un bocado con pan bao recheo de brotes e anguía crocante con salsa ali oli de pementos de Padrón; a do Praia fluvial de Valga unha tosta con confitura de tomate, anguía, sementes de sésamo, salsa agridoce e módena; a da pastelería Carpichos un volován de follado recheo de anguía á barbacoa; a do bar Maneiro un salpicón con gambón, anguía, ovos, pemento, granada e vinagreta; a do bar Potel unha anguía frita bañada en cervexa con arroz e salsa de ovo e nata con especies; a do café bar O Pontellón un pan bao con anguía en tempura, acompañada de ensalada e maionesa; a do café bar Couceiro unha anguía en salsa verde acompañada de produtos de mar; a da cafetería Auditorio unha anguía con gornición e patacas ao forno; a de Casa Comparada unha anguía cociñada a baixa temperatura rechea de tapenade, sobre unha cama de cebola encurtida e queixo cottage; e a do café bar Alba unha anguía ao forno sobre pan de gamba e salsa de laranxa con cardamomo.

Durante esta primeira fin de semana celebrarase a parte de concurso, na que se pode votar pola mellor tapa e entrar no sorteo de 10 vales de 30 euros para gastar no comercio local. Para iso hai que reunir os selos dos dez establecementos e depositar as papeletas nas urnas habilitadas en cada un deles. Con estes votos outorgaranse tres premios a outros tantos locais: os Mandís de Ouro, Prata e Bronce.

Ademais, haberá un xurado profesional que outorgará un único premio. A que elixan como mellor tapa da ruta poderá degustarse na Festa da Anguía de 2023.

COCIÑA INTERNACIONAL. E semella que Valga non para de comer, porque este venres foi o punto de partida dunha viaxe polo continente europeo da man dos cinco mozos que, dende o mes de xullo e ata finais de agosto, desenvolven actividades de voluntariado no concello a través do programa XacobeAndo.

A gastronomía foi guiando este percorrido por cinco países europeos, dende España, pasando por Grecia, Letonia, Estonia e Lituania, descubrindo novos sabores e produtos practicamente descoñecidos para a maioría dos asistentes, unha trintena de persoas entre as que se atopaban a directora xeral de Xuventude, Cristina Pichel, e Ruth González, coordinadora do programa de voluntariado. Acompañáronas a tenente alcaldesa, Carmen Gómez, e o concelleiro de Cultura, Pedro Calvo.

O menú estivo composto de catro pratos salgados e un doce, comezando cunha sopa fría típica de Lituania chamada Shaltibarshchay e que ten entre os seus ingredientes cebola verde, pepino, ovo cocido, manteiga ou remolachas que lle dan un rechamante color morado.

A gastronomía letona estivo representada a través dunhas tortas de pataca denominadas Kartupeļu pankūkas e para as que tamén se emprega ovo, cebola e unha salsa a base de aneto, allo, sal e pementa.

Un dos pratos máis sorprendentes da demostración culinaria foi o de Grecia, co nome de Dolmadakia. É unha das tapas gregas por excelencia e para a súa elaboración empréganse arroz, cebola, allo e outras especias, todo envolto cunha folla da viña previamente cociñada.

Para rematar a degustación de pratos salgados, a representante española, procedente de Córdoba, elaborou tortilla de patacas, unha das receitas que mellor representa a cultura gastronómica do noso país.

Estonia foi a última parada nesta viaxe imaxinaria, deixando un sabor doce entre os comensais cunha sobremesa chamada Mannavaht, que se elabora con sémola, zume de arándano, azucre, leite e froitos vermellos. Os mozos protagonistas do showcooking contaron coa colaboración dos chefs de Indo e Vindo Gastronomía, Fran Jamardo, Coque Fariña e Rocío Garrido na preparación dos cinco pratos, cos que puxeron o seu grao de area ao Agosto Gastronómico e ás actividades da XXXII Festa da Anguía e Mostra da Caña do País, que dende esta fin de semana entra nos días máis álxidos.

El Correo Gallego

Padrón une o seu potencial para chamar a atención dos turistas.

O catálogo titulado ‘Padrón. Camiño e destino’ xa o difundiu Padrón no mes de xuño en Silleda entre os profesionais do sector turístico. 

Padrón. Camiño e destino é o título do catálogo co que o Concello padronés se está a promocionar entre touroperadores, axencias de viaxes e outros profesionais do turismo de cara a difundir todas as posibilidades que o municipio lles ofrece aos visitantes para gozar da súa historia, patrimonio, gastronomía ou actividades de lecer, sen esquecer por suposto as experiencias que se poden vivir no territorio.

A capital do Sar conta con numerosos atractivos descoñecidos para moitos dos visitantes que se achegan á capital de Galicia ou mesmo para os peregrinos que fan o Camiño Portugués e que sempre atopan en Padrón unha agradable sorpresa ó ver un pobo con todo tipo de servizos, patrimonio dabondo, xardíns e ata unha ampla oferta hostaleira.

Este catálogo, que se levou ao Salón Turístico de Galicia de Silleda o pasado mes de xuño, serviu tanto para apoiar as accións que se desenvolveron na propia feira como para enviarlle despois por correo a máis dunha vintena de empresas coas que se estableceron contactos. Ademais, atópase dispoñible para a súa consulta na web de Turismo de Padrón no apartado reservado a profesionais.

Padrón. Camiño e destino recolle información en tres idiomas (galego, español e inglés) sobre produtos turísticos e provedores de servizos que traballan no municipio e céntrase principalmente en catro grandes áreas: recursos ou elementos con interese turístico, produtos ou combinación de recursos, empresas e provedores de actividades e servizos e un directorio de aloxamentos e establecementos de hostelería.

A forte vinculación de Padrón coa lenda xacobea, as súas raigames literarias, os seus atractivos naturais e paisaxísticos ou a riqueza e singularidade da súa gastronomía con produtos únicos como o pemento de Herbón son algúns dos puntos sobre os que se vertebra o catálogo para ofrecer unha completa visión do moito que Padrón lle ofrece aos visitantes independentemente do seu perfil e as súas preferencias.

O Camiño da Pedronía, Santiaguiño do Monte, o Pedrón, as igrexas de Santiago, de Iria e da Escravitude son algúns dos elementos que se destacan, por exemplo, no Padrón Xacobeo. O catálogo ofrece tamén unha ampla información sobre a Fundación Camilo José Cela, a Casa de Rosalía de Castro e ata catro rutas destinadas ás persoas amantes da literatura.

En canto ao Padrón Natural, ademais do Xardín Botánico, recolle a ruta da lamprea do Ulla, a de Bandín ou a da desembocadura do Sar, así como os parques multiaventura e de turismo activo do municipio.

De cara a conquistar aos foodies ou persoas apaixonadas da boa mesa, presenta abundante documentación sobre a denominación de orixe do Pemento de Herbón, as Xornadas da Lamprea, o mercado dominical con produtos de proximidade ou o concurso de tapas.

Capital da comarca do Sar e localizado en pleno Camiño Portugués, o segundo con maior número de peregrinos, o municipio padronés destaca tamén por contar cun amplo abano de servizos de hospedaxe e hostelería que se recollen no catálogo. Un completo directorio con casas de turismo rural, albergues, pensións, hoteis ou restaurantes pechan Padrón. Camiño e destino.O PROTAGONISTA“Queremos ser un destino de referencia”

Image

Antonio Fernández Angueira
Alcalde de Padrón

O alcalde de Padrón, Antonio Fernández Angueira, ten claro que “o noso obxectivo é dar un salto cualitativo á hora de atraer visitantes. Queremos que as axencias coñezan todo o que o noso municipio pode ofrecer para convertelo en destino de referencia e que o inclúan nas súas propostas e circuítos. Máis alá de promocionar os numerosos recursos turísticos cos que contamos, a nosa intención foi ofrecerlles aos touroperadores produtos e experiencias combinadas que ademais se adaptan ao perfil de distintos tipos de turistas en función dos seus intereses”.

MEU DITO, MEU FEITO. Bos mimbres. Manuel Boo

TENDO BOS MIMBRES resulta máis sinxelo facer un bo cesto. E Padrón ten mimbres dabonmdo. Ó seu patrimonio monumental, suma a riqueza do val do Ulla coas súas hortas nas que destaca o pemento de Herbón e máis a lamprea e ata os salmóns do su río. Presume de Cela e Rosalía e loita por reivindicar ser a orixe xacobea. No seu Xardín Botánico conta con varias especies destacadas entre as árbores Senlleiras de Galicia, Está comunicado como poucos sitios. E conta con unha oferta gastronómica nos seus locais de hostalaría que é a envexa de moitos. O que hai que aplaudir é que a alguén se lle ocorra agora facer un cesto ó ver todos estos mimbres que levaban durmidos e espallados sen sentido demasiado tempo. Padrón merece ocupar un lugar destacado na oferta turística galega.

El Correo Gallego

Arde un vehículo en la AP-9 en Padrón y genera largas retenciones.

El grupo de intervención del municipio, los bomberos de Boiro y una brigada de Medio Rural sofocaron el incendio

1

Un vehículo ha resultado completamente calcinado ayer al mediodía en el kilómetro 91 de AP-9 a la altura de Padrón, en dirección a Pontevedra, provocando importantes retenciones de tráfico, que pasadas las 14 horas ya habían desaparecido. La fuerza de las llamas obligó a intervenir al GES de Padrón, a los bombero de Boiro y también a una brigada de extinción de Medio Rural, que sofocó el fuego que había llegado a la zona arbolada colindante a la autopista. El único ocupante del vehículo resultó ileso, ya que en cuanto detectó el fuego en el motor pudo detener el coche en el arcén y dar la voz de alarma. «Fixo exactamente o que hai que facer nestes casos», confirmaron fuentes del GES de Padrón.

La Voz de Galicia

¿Por qué pican los pimientos de Padrón?

“Uns pican e outros non”, pero si son todos de la misma especie, ¿cómo es posible?

Plato de pimientos de Padrón fritos
¿Cuántos de estos pimientos serán picantes? 

Es bien conocido que coger un pimiento de Padrón es una apuesta de riesgo: muchos tienen un sabor dulce y suave, y con otros nos arde la boca. Estos pimientos son originarios del continente americano, donde eran todos intensamente picantes. Solo al mudarse a Galicia el picor descendió hasta el punto de que en la mayoría ni siquiera está presente. Pero, si todos estos pimientos son de la misma especie, ¿por qué pican solo algunos pimientos de Padrón?

Lo primero que debemos saber es que el picante no es un sabor como el dulce, el amargo o el salado. En la lengua no tenemos receptores para el picante, sino que son los receptores térmicos los que se encargan de reconocer el picor. Normalmente, los receptores térmicos nos alertan de cambios drásticos de la temperatura. Pero también se puede engañar a los receptores mediante algunas moléculas concretas.

Engañando a la lengua

Los pimientos de Padrón contienen capsaicinas que, cuando se posan sobre la lengua, activan los receptores como si estos estuvieran en contacto con algo muy caliente. Así, el cerebro recibe el mensaje de que hemos comido algo caliente y responde con sudoración y aumento la frecuencia cardíaca. También se puede engañar a los receptores de la manera contraria, y el mentol es una de las sustancias que nos da sensación de frío sin que cambie realmente la temperatura.

Pero, ¿por qué unos pican más que otros? Efectivamente, los que más pican tienen más capsaicina, y la razón está en la adaptación al ambiente. Cuando los pimientos sufren falta de agua o están expuestos al sol y al calor, desarrollan más capsaicina. Por eso las olas de calor de este verano están produciendo pimientos más picantes de lo normal. El calor, además de contribuir a la producción de capsaicina, provoca que las plantas del pimiento necesiten más agua de lo normal y corran más riesgo de sufrir estrés hídrico por falta de regado, aumentando todavía más el contenido de capsaicina.

Está claro que el calor y la falta de agua son condiciones en principio desfavorables para una planta, y también es cierto que la producción de capsaicina consume recursos que el pimiento de Padrón podría aprovechar para tolerar mejor la adversidad. ¿De dónde viene el derroche? En realidad, lo que se consigue produciendo pimientos picantes es evitar que los mamíferos se coman el fruto y digieran las semillas hasta hacerlas inservibles. Sin embargo, las aves no tienen receptores térmicos que reaccionen ante la capsaicina y, además, su digestión no interfiere con la viabilidad de las semillas.

Cuestión de supervivencia

Por eso, los pimientos picantes favorecen que las aves, insensibles al picor, consuman sus semillas y las transporten lejos del territorio adverso donde crecen. Recordemos que, en términos evolutivos, la supervivencia de una planta no se mide por el éxito de un espécimen concreto, sino por el de la especie en sí. Es decir, la adaptación al ambiente va orientada a tener descendencia, no necesariamente a vivir más tiempo. Así que el esfuerzo adicional de producir capsaicina compensa, porque ayuda a la planta del pimiento a preservar su propia especie.

Si se suplementa el abono con minerales también se aumenta el contenido de capsaicina. Puesto que, en la agricultura tradicional, las condiciones de agua y la calidad del terreno son variables, algunos pimientos pican más que otros. El mayor control que ofrece la agricultura moderna permite, aun así, emular la diversidad de picores en los pimientos que se comercializan, incluso mezclando pimientos de diferentes plantas para lograr la proporción deseada.

Y bien, una vez que nos toca el pimiento picante, ¿qué hacer? La sensación de calor nos tienta a beber agua, pero la capsaicina no es soluble en ella. Por eso, el agua arrastrará a este compuesto por toda la boca y hará que el picor sea aún más intenso. En cambio, es mejor idea beber leche o comer pan mojado en aceite para que la grasa disuelva la capsaicina y diluya su efecto.

QUE NO TE LA CUELEN:

  • No todos los alimentos picantes contienen capsaicina. Por ejemplo, la pimienta contiene piperina tanto en el fruto como en la semilla que contiene. En la pimienta negra, entre el 5 y el 10 % de su peso es piperina, mientras que en la pimienta blanca (que consiste solo en la semilla del fruto maduro, sin el grano que la recubre) es algo más. Al peso, el picor de la piperina refinada es un 1 % del de la capsaicina. Además, la capa externa del fruto (que sí incorpora la pimienta negra) contiene otros compuestos que contribuyen al sabor de esta especia, como germacreno, limoneno, pineno, alfa-felandreno y beta-cariofileno

La Razón