| Na pasada Xunta de Goberno Local do 16 de outubro de 2017 aprovouse a adxudicación da seguinte obra:
MELLORA EN INSTALACI?NS DEPORTIVAS MUNICIPAIS. (PAVILL?N E CAMPO DE F?TBOL) O Pavillón Municipal de deportes é un edificio antigo que apenas sufriu reformas importantes dende a súa construción. Ten diversos problemas construtivos e de funcionamento, propios da súa antigüidade e do seu uso intensivo por parte tanto de clubs deportivos do municipio e de municipios próximos, como do colexio xunto ao que se atopa. En concreto, preténdese reducir os problemas de humidade co que conta no seu pavimento mediante a instalación dun drenaxe na base da súa fachada sur, que é a máis exposta á choiva e que linda cuns terreos que tenden a inundarse cando se dan períodos persistentes de mal tempo. Tamén se prevé mellorar a funcionalidade da instalación mediante unha cubrición diante da porta principal de acceso, de xeito que con mal tempo os nenos e pais que esperan para entrar no pavillón poidan estar a cuberto.
O Campo de Fútbol Municipal é unha instalación deportiva dunha certa antigüidade, e que nos últimos anos foi reformada, pero só na zona do campo de xogo, para a instalación dun pavimento de herba artificial. Ten un uso moi intensivo, xa que nel xogan moitos clubs deportivos, tanto do propio municipio como de outros cercanos. O perímetro do campo de xogo conta con diversos pavimentos, con zonas de formigón, zonas asfaltadas, zonas en herba natural e zonas en terra. As zonas de herba e terra supoñen un problema funcional, xa que en épocas de choiva resultan case impracticables, e en épocas de tempo seco, levántase terra e po que, en parte, acaba no terreo de xogo. Ademais, a zona de herba provoca que se dispersen sementes polo campo, provocando o nacemento de herbas no terreo de xogo. ? por isto que resulta necesario acometer obras de pavimentación nesas zonas, para mellorar así o funcionamento da instalación, tanto para os que van practicar o deporte, como para os espectadores que teñen que pasar pola zona de acceso (en terra e barro). Estas obras foron adxudicadas á empresa Nemesio Ordoñez S.A. por un importe de 30.243,25? dos que 19.995,54? son aportados por Vicepresidencia da Xunta de Galicia cofinanciadas polo Fondo Europeo Agrícola de Desarrollo Rural (FEADER) no marco do Programa de Desarrollo Rural de Galicia 2014-2020 e o Ministerio de Agricultura y Pesca, Alimentación y Medio Ambiente e 10.247,71? con fondos propios do Concello. |
Sin Categoria
Anxo Angueira: «O fútbol ensinoume moitísimo».
O presidente da Fundación Rosalía de Castro é de Laíño, pero tamén é un pouco de Lestrove. Iso ten que imprimir carácter.
Padrón, quilómetro cero da literatura. Anxo Angueira (Dodro, 1961), presidente da Fundación Rosalía de Castro, é de Laíño, pero tamén é un pouco de Lestrove. Iso ten que imprimir carácter.
-Como convence a un lector para que visite a casa de Rosalía?
-Se coñeceu a Casa da Matanza hai anos cando agora chegue a ela verá unha transformación extraordinaria. E quen non a coñeza e pare en Padrón eu creo que unha visita á casa museo de Rosalía é imprescindible. ? un epicentro da cultura galega.
-Facendo reconto das mulleres que foron protagonistas entre mediados do século XIX e principios do XX sáenme Rosalía de Castro, Emilia Pardo Bazán, Juana de Vega, Concepción Arenal, Sofía Casanova… Case nada!
-Eu penso que o século XIX é un século de grandes revolucións. E unha das revolucións foi o asalto da muller a posicións sociais, culturais e políticas que non tiña. No mundo da literatura iso vese moi claramente. E no caso galego as grandes personalidades do século XIX foron mulleres.
-Rosalía é o noso Cervantes?
-Si, claro que si. ? o noso emblema. Rosalía é a figura cultural que nos une a todos, sen discusión. Para min é o noso Cervantes, o noso Camoens, o noso Shakespeare.
-En Padrón temos a Rosalía e a Cela, o único Nobel galego. Que lle dá Padrón aos cativos que saen estes escritores xigantescos?
-Non o sei [risos]. Ten un premio Nobel que é un escritor extraordinario, con perfís estéticos e políticos distintos aos de Rosalía… Ás veces parece como se se concentrase o talento en certos lugares. Que lle pasa a Celanova, que ten a Celso Emilio, a Curros…? Que lle pasa a Rianxo, que ten a Castelao, a Manuel Antonio, a Dieste…? Padrón ten esa inmensa sorte de ter a Rosalía e ter a Cela, cuns vínculos moi fortes e que quixo deixar a Padrón un herdo extraordinario como é o que está na súa fundación.
-E falando de Rianxo, a ría de Arousa tamén é digna de estudo, a maiores destes nomes temos a Valle-Inclán, a Camba…
-Desde logo, Valle, Cabanillas, os Camba… Non sei a que se debe esa concentración, pero non é normal que en Padrón ou Rianxo, que son vilas pequeniñas, aparezan nun mesmo período temporal figuras importantísimas.
-Vanme matar en Lugo e O Carballiño, pero en Padrón cómese o mellor pulpo do mundo.
-Si [risos], Padrón é unha potencia gastronómica, ten a pulpeira, ten o pemento de Padrón, ten a lamprea…
-Confese, de cativo era quen de meterlle o dente á lamprea?
-Non, non. Eu achegueime á lamprea de mozo, sendo estudante. Convivían comigo no instituto alumnos de Herbón que pescaban lamprea nas pesqueiras de Herbón e coñecín a lamprea nese tempo, xa de mociño. E agora volvín a ela porque me encanta algo moi específico de Padrón que é a empanada, o timbal de lamprea, un prato extraordinario que temos que reivindicar.
-En Galicia seguimos a comer lamprea desde a época dos romanos. Será que aínda somos un pouco romanos?
-Si, seguimos sendo romanos e seguimos sendo suevos, porque Galicia ten unhas raíces que aínda son moi visibles. Nese sentido a riqueza de Galicia é a súa inmensa variedade. Entras nunha comarca e tes un universo enteiro.
-Foi xogador do Unión de Asados-Rianxo, como se lle daba o fútbol?
-Fun xogador do Laíño, que é a miña parroquia…
-A famosa banda de Laíño…
-Efectivamente, meu pai era de Laíño e miña nai era de Lestrove… E xoguei no Laíño de pequeno e logo no Unión.
-En que posto xogaba?
-De dianteiro.
-Sería esquerdo…
-Era dereito, pero xogaba pola esquerda ou pola dereita, e mesmo de dianteiro centro. Foi unha temporada para min marabillosa. Porque o Unión para min era unha militancia máis alá do deportivo. Eramos un conxunto de amigos de varias xeracións e todos intentabamos o mellor para o equipo. Xogar ao fútbol ensinoume moitísimo, moitísimo, da miña terra e da miña xente.
-Segue a xogar?
-Non podo, teño artrose nos xeonllos. Gústame facer bicicleta e ir polos camiños do monte. Gústame moito, non tanto como o fútbol, porque é un deporte máis solitario, pero está moi ben.
-Por motivos familiares que comentaba hai un momento, ten complicado escoller entre a banda de Lestrove e a de Laíño.
-Si, téñoo complicado… Porque me criei e vivo en Laíño, pero a miña vida non tería sentido se lle faltase Lestrove.
-De onde vén o dito?
-Non o sei, Rosalía di: «chove miudiño, pola banda de Lestrove, pola banda de Laíño», e miña nai, que xa ten moitos aniños, agora mesmo aínda canta: «como chove miudiño, como chove miudiño, polas brañas de Laíño polas veigas de Lestrove».
-Se lle pido unha canción para a nosa «playlist» de «Muy de cerca» vaime dicir que Amancio Prada cantando os versos de Rosalía…
-Non, non, non! Haberá que fuxir do monotema… Veña, xa está: Nas tardes escuras, de Narf.
La Voz de Galicia
Sin Categoria
Andrea Jamardo: «Imos publicar unha antoloxía de relatos que inclúe un inédito de Mª Victoria Moreno».
Andrea Jamardo, coordinadora de ‘Mulleres Bravas da nosa historia’.
Urco Editora publicou no seu día a única biografía infantil que se coñece de María Victoria Moreno, a escritora quen se lle dedica o Día das Letras Galegas 2018. Agora a editora galega ten entre mans reeditar obras descatalogadas amais dun inédito da escritora. Falamos con Andrea Jamardo, editora do proxecto.
– Como xorde este proxecto?
-Pois? nace a raíz da publicación dun volume da colección ??Mulleres Bravas da nosa historia??, dedicado a María Victoria Moreno. Pensamos que é unha autora esquecida no panorama literario actual e desde Urco Editora decidimos que non podía ser así polo que non dubidamos en contactar coa familia da escritora.
-Que tal vos recibiu a familia?
-Moi ben. O mellor de todo foi o ben que lles pareceu a idea que desde Urco decidimos levar a cabo. Falamos con Begoña, a súa filla, e Pedro, o seu marido, para saber como estaba o tema de dereitos e para ver se o proxecto que temos entre mans se podería levar a cabo ou non.
-Que se trae Urco Editora entre mans?
-Cando nos reunimos coa familia, falamos da idea de reeditar obras de María Victoria Moreno que están descatalogadas, obras que só se poden atopar nalgunhas bibliotecas, moi poucas, pero que non se poden mercar. Explicamos en que consistía o noso proxecto e que nos parecía inxusto que as crianzas de hoxe non tivesen a oportunidade de acceder a esas obras. E obviamente, ambas partes coincidimos.
-Ten algo que ver que a Real Academia Galega decidise homenaxear a María Victoria Moreno co Día das Letras Galegas 2018?
-Non, para nada! Amais pasou algo moi curioso e inesperado, talvez o destino, non sei. Teño que dicilo, por que a verdade é que me sentín moi agradecida con Begoña e Pedro e moi entusiasmada. A reunión coa familia estaba programada para o mes de abril, mais tivemos que aprazala, e coincidiu en que, o día após da xuntanza, soou o meu teléfono e quen era? Begoña, a filla de María, para contarme que a Academia decidira outorgarlle o Día das Letras Galegas 2018. A miña resposta? Xa era hora de que o seu labor e traxectoria tivese o recoñecemento que merece.
-Entón… por que María Victoria Moreno? Que significado ten para Urco Editora?
-Unha das razóns pola que decidimos reeditar publicacións de María Victoria Moreno é que foi unha pioneira e nos continuamos a considerala así. A súa dedicación e o seu afán por poñer como protagonista as nenas en historias de aventuras, o seu querer rematar co rol estereotipado de que as nenas xoguen con bonecas e os nenos ao fútbol e a súa loita constante pola igualdade e a defensa da muller, fíxonos e fainos sentir orgullo por ela e o seu traballo. Escribiu moito e moi ben, publicáronse obras moi interesantes, non só novela en galego, tamén ensaio e poesía.
-Que nos podes adiantar sobre este novo proxecto?
-Podo dicir que desde hoxe e até o mes de decembro imos reeditar dous dos contos infantís que máis repercusión tiveron de María Victoria Moreno, e que estaban descatalogados. O primeiro de eles ha ser ??O cataventos??, que estará ilustrado por Lara Torres; e ??A brétema??, ilustrado por María Montes ha ser o segundo conto que imos reeditar. Amais, imos publicar unha antoloxía de relatos, editada polo meu compañeiro David Cortizo, porque nunha das reunións que tivemos coa familia da escritora déronnos a boa nova de que existen dous escritos inéditos que non se chegaron a publicar. Un deles leva por nome ??O amor e as palabras?? e pareceunos moi acaído que a antoloxía de relatos xuvenís levase ese título; persoalmente, penso que ela mesma o tivese escollido.
-Iso até decembro. E para despois? A longo prazo tedes algo pensado?
-A verdade é que temos moito material, grazas á boa relación que temos coa familia e a súa colaboración. Podo adiantarche que imos reeditar tamén o poemario infantil Xa non teño medo. Mais, agora mesmo e até decembro imos centrar o traballo nos dous contos infantís e na antoloxía de relatos xuvenís que contén un dos inéditos.
-Que obra destacarías de todo o seu traballo literario? E por que?
-? difícil quedar cunha, porque escribiu e publicou case todo tipo de xénero literario, e todo o que escribiu foi interesante e novidoso para min. Mais, se tivese que destacar ou quedar con algunha das súas obras, sen dúbida decántome por Mar adiante (1973). Após da publicación de Memorias dun neno labrego (1961) de Neira Vilas, María Victoria Moreno escribiu e publicou a súa primeira novela en galego coa que tentou romper os estereotipos de xénero. Decidiu pór como protagonista dun libro de aventuras unha nena, mentres por aquel entón en todas as obras eran elas as que esperaban seren resgatadas por un príncipe; ela quixo rematar con iso, como dixen antes, era unha muller brava.
Valencia de Alcántara (provincia de Cáceres) e finada en Pontevedra o 21 de novembro de 2005. María Victoria Moreno viaxou cara á Galiza e cara ao galego, habitouno e convidou á súa viaxe a incontábeis mozas e mozos. Alumna de galego e mestra, mesmo cando o ensino da lingua propia do país aínda estaba fóra da lei, declarou en 93 que o seu co galego era ??simplemente, unha historia de amor?.
O seu traballo literario foi preciso para entrar en contacto co idioma para varias xeracións de estudantes do país. Anagnórise (1988) é a referencia masiva cunha vintena de edicións, xunto a ela Leonardo e os fontaneiros (1985) ou Guedellas de seda e liño (1999). A autora contactou coas crianzas desde a ficción, pero tamén desde os libros de texto. Foi coautora dalgúns dos primeiros manuais de literatura galega para BUO e COU, amais de formar profesorado nesa mesma materia. Alén da literatura infantil e xuvenil, é peza imprescindíbel para entender a autora o seu derradeiro traballo: Diario da luz e da sombra (2005), un sereno ensaio ao fío do cancro de mama que inxustamente decidiu por fin á súa apaixonante vida. O seu traballo estendeuse, asemade, á tradución, á poesía e mesmo á edición como codirectora da colección infantil Árbore.
Por decisión da Real Academia Galega, María Victoria Moreno será a escritora á que se renda tributo no Día das Letras Galegas 2018, o que a converte na cuarta escritora en merecer tal distinción desde que se instituíu en 1963.
Sermos Galiza
Sin Categoria
Mejoran el campo de fútbol de Pontecesures.
La Xunta y el Concello de Pontecesures van a introducir nuevas mejoras en el campo de fútbol, al tiempo que van a afrontar obras de saneamiento en distintas calles. Son obras «menores pero importantes para los vecinos» a las que se refirió ayer el vicepresidente gallego, Alfonso Rueda, que visitó la villa acompañado del ejecutivo local y el subdelegado territorial.
Faro de Vigo
Sin Categoria
La Xunta anuncia mejoras en Pontecesures.
El vicepresidente de la Xunta, Alfonso Rueda, acompañado del alcalde de la localidad, Juan Manuel Vidal Seage, y del delegado territorial de la Xunta en Pontevedra, José Manuel Cores Tourís, visitó esta mañana el Ayuntamiento de Pontecesures «para conocer de primera mano el estado de distintos proyectos de colaboración» entre el gobierno autonómico y el local.
Fue en el transcurso de esa visita donde indicó que la colaboración entre las dos entidades «se refleja en la mejora de los servicios que se ofrecen a los vecinos».
Desde la Xunta aclaran que «al amparo de la Orden de Infraestructuras de uso público, el Ayuntamiento de Pontecesures llevará a cabo obras de conservación en el campo fútbol municipal, consistentes en la pavimentación de dos zonas en el perímetro del campo de juego y obras de conservación y mejora en el pabellón de deportes municipal, consistentes en la instalación de un sistema de drenaje exterior por la fachada sur, así como en la cubrición de la zona del acceso principal».
Por otra parte, en este caso gracias a las ayudas del Fondo de Compensación Ambiental, «el ayuntamiento acometerá este año obras de reparación de saneamiento en algunas calles, al igual que ya hizo en años anteriores, pues desde 2015 este ayuntamiento recibió más de 125.000 euros para pequeñas obras».
En Vicepresidencia resaltan que «gracias a esta colaboración con los ayuntamientos, es posible llevar a cabo actuaciones que, a pesar de no ser de gran envergadura, son útiles y redundan directamente en la mejora del bienestar y calidad de vida del vecindario».
Faro de Vigo
Sin Categoria
El alcalde de Cesures encuentra los restos de una mujer en una inspección en el monte.
El alcalde de Pontecesures localizó ayer los restos de una mujer en el monte, en el lugar de Porto, cuando se encontraba inspeccionado la zona, que un día antes sufrió un incendio forestal. Vidal Seage estaba en compañía del jefe de Protección Civil.
Lo primero que reconoció fue un fémur. ??Un pouco máis adiante estaba unha calavera e uns zapatos cunha tibia?, explica el regidor de Pontecesures, que dio aviso de inmediato a la Guardia Civil.
Hasta allí se desplazaron de inmediato los agentes del Instituto Armado y también de la Policía Científica, que acordonaron la zona para tomar las huellas y analizar los restos.
El alcalde, por su parte, reunió a los vecinos de la zona para explicarles lo ocurrido, ya que el dispositivo llamó la atención de muchas personas.
Los restos del esqueleto se encontraban desperdigados y Vidal Seage cree que pudiera deberse a la intervención de alimañas, ya que podrían llevar mucho tiempo en el monte. ??Levaba roupas oscuras?, asegura el alcalde, que destaca que el esqueleto también tenía una prótesis, por lo que la principal hipótesis, al menos por el momento, es que los restos puedan pertenecer a una mujer de avanzada edad.
Determinar su identidad depende ahora de la investigación que ya se puso en marcha y que podría prolongarse, aunque los vecinos sospechan que podría tratarse de una mujer que desapareció hace dos años por la zona.
Un punto muy transitado
Lo que llama la atención es que el lugar donde aparecieron los restos no es una zona apartada. ??Todo o contrario, é moi transitada. Dixéronme os veciños que moitas veces se escapan balóns por alí e nunca atoparon nada?, explica Vidal Seage.
La zona está muy próxima al campo de fútbol y rodeada de viviendas, por lo que la aparición de los restos humanos enseguida se difundió y causó una gran conmoción entre los vecinos del municipio.
El propio alcalde reconoce que el hallazgo ??cambia completamente a dimensión do suceso?, ya que Vidal Seage se encontraba en la zona para comprobar su estado tras un incendio que se declaró sobre las ocho y media de la tarde del día anterior.
De hecho, es posible que el fuego tuviese un papel determinante en el hecho de que los huesos quedasen al descubierto. Las llamas se originaron a última hora de la tarde en una zona próxima a las viviendas, por lo que de inmediato se movilizó un amplio operativo formado por Protección Civil de Pontecesures, efectivos del GES y las Brigadas forestales. Dieron por controlado el fuego sobre las diez y media de la noche.
Sin embargo, en la mañana de ayer el alcalde decidió regresar de nuevo a la zona, para lo que llamó al jefe de Protección Civil. Ambos subieron al monte con el todoterreno de la agrupación. Vidal Seage se encontraba en plena inspección del terreno forestal cuando se topó con un fémur, por lo que decidió buscar más adelante por si había más restos. Los localizó a unos metros.
Diario de Arousa