pp

La oposición critica la subida del 250% de las tasas de la piscina de Pontecesures.

El tripartito de Pontecesures (BNG, PSOE y TeGa) de dejó margen a la sorpresa y en el Pleno ordinario del pasado lunes aprobó con sus 6 votos la subida de las tasas de la piscina, el pabellón y la escuela infantil municipales, además de crear una de nueva creación pra el campo de fútbol. PP, IP y ACP votaron en contra.
De este modo las tarifas suben de 0,45 a 1,50 euros para los niños de hasta 12 años y de 1.20 a 3 euros para los mayores de esa edad. En cuanto a los bonos (que se pueden utilizar durante todo el verano) los infantiles ascienden de 9 a 20 euros y los de adultos de 27 a 40 euros. La utilización del pollideportivo pasará de costar 6 a 10 euros, mientras que la tasa del campo de fútbol municipal se estrena a 35 euros la hora o fracción.
El concejal de Educación, Servizos Sociais e Deporte, el socialista Roque Araújo, defendió la medida argumentando que los dos meses de apertura de la piscina en 2011 supusieron un gasto de 10.253 euros y que solo se ingresaron 2.038. “Non pretendemos cubrir os custos, pero sí o mentemento. ? unha instalación deficitaria”. Además, las tarifas estaban congeladas desde 1988, añadió.
Distinta es la opinión de Luis Sabariz. “Se as matemáticas non fallan a suba é do 300% para os nenos e do 250% para os adultos” criticó el edil de ACP. “Consideramos totalmente desproporcionada a suba das taxas da piscina, que supera o 250%. Parece unha burla que o alcalde que o alcalde a considere moderada”. Álvarez Angueira lo acusó de hacer demagogia. “Non escandalice por 1,50 euros. Non son prezos abusivos. Calquera rapaz toma dúas cocacolas e xa gasta 3 euros”.
Tres dedicaciones.
El edil independiente sostiene, no obstante, que las instalaciones son muy concurridas por niños y adolescentes que no pueden desplazarse a la playa “nestes tempos de crise” y que es necesario potenciar la actividad. “O goberno local resulta contradictorio. Moito se critican os recortes sociais e outras medidas económicas doutras administracións, pero cando se goberna se recorre ao mesmo. A ACP considera que o goberno ten que buscar solucións globais para elaborar os seus orzamentos pois a veciñanza non entende como hai tres concelleiros cobrando unha dedicación exclusiva no concello e logo hai que subir o prezo da piscina de xeito tan desorbitado”.
Por otra parte, el tripartito también acordó subir las tasas de la escuela infantil municipal, aunque en este caso contó con la abstención del PP e IP. Solo Sabariz Rolán se opuso frontalmente.
La jornad completa pasa de costar 11 a 160 euros mensuales, mientras que la reducida sube de 93,50 a 136 euros. La tasa del comedor asciende de 33 a 38,69 euros al mes y los días sueltos de 2 a 2,35 euros. Cada hora de incremento de la jornada costará 16,11 euros. En la nueva ordenanza las reducciones se realizarán sobre el IPREM como se refleja en la normativa de la Xunta. Araújo afirma que estos precios solo cubren el 60% del coste de cada plaza.
Excepto en el servicio de comedor, el tripartito aplicará los precios máximos fijados en el Decreto 49/2012 da Consellería de Traballo e Benestar, en el que se aprobó el nuevo régimen de precios de las escuelas infantiles de la red Galiña Azul. Como las reducciones en función de las rentas van a ser menores, según la el informe municipal la recaudación mensual del concello por la guardería, que tiene 60 alumnos, pasará de 2.800 a 4.760 euros.
Sabariz critica que Roque Araújo “tratou de manipular o debate” ya que en el Pleno manifestó que el ayuntamiento estaba obligado a fijar los nuevos precios, pero “iso non é así”, una afirmación que refrendó ayer un portavoz de la consellería. “A normativa actual que se aplicou ás subvención 2011 fala de prezos máximos e o concello pode establecelos máis baixos e ter igual a opción ás subvencións da Xunta”.
“Cargar co morto”.
El edil sostiene que “non se pode cargarlle o morto a outras administracións, acusalas dos recortes e logo aproveitar a norma en beneficio propio. Non se pode apoiar campañas en contra dos recortes educativos e do estado de benestar e logo facer o mesmo”. Además los nuevos precios de la red Galiña Azul empezarán a cobrarse en septiembre, mientras que Pontecesures pretende aplicarlos ya en mayo.
Por otra parte, Araújo fue criticado al defender que la tasa del comedor solo subiría según el precio del coste, obviando que se trata de una obligación impuesta por la normativa de haciendas locales que prohibe beneficios en las tasas.

DIARIO DE PONTEVEDRA, 28/03/12

Por Luis Angel Sabariz Rolán, fai

Angueira: “Calquera rapaz toma dúas coca colas e xa gasta tres euros”.

Al margen de la guardería, también sufren un incremento las tasas por el uso del polideportivo (que pasa de 6 a 10 euros por hora), el campo de fútbol (35 euros por hora) y de la piscina. La subida de esta última generó un total rechazo en la oposición, que la consiera excesiva. La entrada para niños de hasta 12 años aumenta de 0,45 a 1,50 eruos (un incremento del 233%) y las de adultos pasa de 1,20 a 3 euros (aumentando un 150%). El concejal Roque Araújo argumentó que de trata de un servicio “moi deficitario” y así, el año pasado abrirla durante dos meses costó al concello 10.253 euros mientras solo se recaudaron entradas por 2.38. “Non podemos cubrir todo o déficit, pero si ter máis cuberto o mantemento”, añadió. Tanto el PP como IP y ACP calificaron de “excesiva” la subida, teniendo en cuanta que la mayoría de usuarios de la piscina son jóvenes que van a tener que abonar tres euros por cada día que entren en el recinto, una cuantía que es “inasumible” para muchas familias en tiempos de crisis. El alcalde, Luis Álvarez Angueira, acusó a la oposición de “facer demagoxia. Non estamos poñendo prezos abusivos, calquera rapaz toma dúas coca colas e xa gasta tres euros”. El PP abogó por buscar otras fórmulas para reducir costes sin que repercutir en las tasas, mientras Maribel Castro incidió en que “hai familias que non só teñen un fillo, teñen varios” por lo que el desemboloso será mayor.

DIARIO DE AROUSA, 28/03/12

Por Luis Angel Sabariz Rolán, fai

El Parlamento encauza un plan para el saneamiento del río Sar.

Se trata de uno de los principales afluentes del Ulla, por lo que su estado de salud repercute en bancos marisqueros y en la ría

Lo que sucede en el río Sar afecta, para bien o para mal, al Ulla, y así se comprobó cuando se produjeron importantes vertidos que causaron estragos en ambos cauces. Por este motivo, el plan de saneamiento aprobado por el Parlamento gallego a instancias del PP para mejorar el estado el río Sar constituye una buena noticia para el Ulla y todo lo que representa.
Hay que tener en cuenta que en el cauce fluvial que baña Pontecesures, Valga y Catoira forma el Lugar de Interés Comunitario (LIC) Ulla-Deza, cuyos valores alcanzan tal relieve que están protegidos por la Red Natura. Además, en este caudaloso río del que se extraen lampreas, anguilas, truchas, salmones y todo tipo de peces, están los bancos marisqueros de Os Lombos, y por si fuera poco este río desemboca en los parques de cultivo de Carril y la ría más rica y productiva del mundo, la de Arousa.
De ahí, cabe insistir, la importancia de que se regenere el Sar para mejorar la salud del Ulla. Y en este sentido hay que destacar que ayer se aprobó por unanimidad una proposición no de ley del PP “a través de la cual se insta a la Xunta a acordar con el Gobierno central que se impulse urgentemente el expediente de tramitación ambiental de la nueva estación depuradora de aguas residuales de Santiago”, al tiempo que se reclama la ampliación de la de Bertamiráns, en el Concello de Ames.
De este modo se busca el saneamiento integral del Sar, “que presenta un estado de contaminación muy preocupante”, advierte el portavoz de Medio Ambiente del grupo parlamentario popular, Daniel Varela.

FARO DE VIGO, 23/03/13

Por Luis Angel Sabariz Rolán, fai

Traballar máis por menos?

Un comeza a estar xa farto de tanta tontería, de tanto disparate verquido sobre as persoas que traballan na función pública. Funcionarios hainos de distinto tipo, desde os que están mellor tratados até os que están abaixo, en función do tipo de oposición aprobada, do mesmo xeito que na privada os cargos directivos ‘mexan’ por riba do salario do salario que gañan os traballadores e traballadoras.

Cando escoitei hai dous días os anuncios da comunidade de Valencia sobre o carácter docente do mes de xullo, xa me preocupei ao día seguinte de ver como se recollía a nova e, por suposto, non quedas defraudado, xa que sempre, sempre, aparece unha voz para, baixo a apariencia da veracidade, non disimular a súa xenreira(?)/envexa(?) cara ás persoas que traballan na función pública…como se a esa persoa se lle impedise presentarse a eses postos de traballo que tanto denostan.

Vou simplemente reproducir unhas palabras do artigo de opinión (na liña editorial do xornal?) que Sara Carreira deixou escrito en La Voz de Galicia do sábado 17 de marzo co título de “Un gesto ¿práctico?” (p. 28). Recollo os termos da primeira parte do artigo, onde comete o erro de xeneralizar o alcance da nova; na segunda se centra, se ben de forma pouco afondada e con algunha opinión tamén discutible, alude ao alcance da extensión da medida da comunidade valenciana ao resto do Estado…ignorando así que acontece na propia lexislación docente de Galicia.

‘Ahora que todos los trabajadores que tenemos la inmensa suerte de disfrutar de un empleo estamos más horas en el tajo y cobramos menos por ello, parece sensato que los funcionarios, todos, cumplan con su horario, y ya que disfrutan de esas casi dos semanitas de moscosos por la gracia divina no está mal que cumplan con el resto del calendario”

Neste fragmento condénsase todo o imaxinario de xenreira/envexa á que aludía antes. E faino desde afirmacións que cómpre, cando menos matizar e moito.

1º) Na Constitución Española (art. 35) está consignado ??o deber de traballar e o dereito ao traballo (…) e a unha remuneración suficiente para satisfacer as súas necesidades e as da súa familia?. O traballo é un dereito con dereitos, adquiridos despois de moitas décadas de loita obreira. Non descendeu dos ceos. Non. E requiriu o sangue de moitas mulleres que se negaron a seren vítimas dos patriarcas que as sometían nas empresas. De onde, senón, vén o que se conmemora o 8 de marzo.

2º) As condicións laborais estaban determinadas polos convenios colectivos: non hai graza divina. Un dereito negociado mediante a interlocución dos axentes sociais non debe, nin pode ser reducido a unha intervención divina (a menos que a autora sexa crente e pense que Deus si fixo á súa imaxe e semellanza a funcionarios e funcionarias). Os convenios colectivos amparaban ao traballador fronte ao empresario e ofrecíanlle unha protección social.

Como vedes, emprego o imperfecto, xa que a reforma laboral do PP fai que a negociación colectiva desapareza fronte ás necesidades de maximizar beneficios da patronal. A subxectividade non demostrada e doadamente manipulable cárgase a protección social que tiña o traballador fronte ao seu patrón. Iso que impediría que a autora se vexa na obriga(?)/aceptación(?) de traballar máis horas por menos salario.

3º) Traballar máis por menos, non pode, nin debe ser o que se desexe para a clase traballadora. Todo o contrario debera ser a nosa ambición como asalariados e asalariadas: acadarmos un traballo digno, quen de respectar a nosa vida persoal, social e familiar. A columnista non di nada sobre o seu xefe, que é en primeira e última instancia quen a fai traballar máis por menos. Por medo? Por autocensura? De seguro que Albert Camus estaría desencantado. Está de acordo a traballadora coas súas condicións? Traballar máis por menos é realmente unha sorte? A iso chámalle ‘disfrutar’?

4º) Esta traballadora semella ter interiorizado que todos os funcionarios, hoxe, incumpren o seu horario e o seu calendario. Na súa mente repousa a contraposición, defendida polos seus patróns, entre o eido privado, moito mellor, eficaz e eficiente que o público, que debera reducirse (até desaparecer?). Afirmación falsa que pode responder a: un prexuízo, un estereotipo, simple miopía social, a unha burda xeralización desde unha experiencia persoal negativa, etc. Eu non incumpro o meu horario, nin o meu calendario. E como secretario levo 8 anos traballando o mes de xullo. Sei que hai de todo, coma en botica, pero iso non me impide ver máis aló dos tópicos absurdos do imaxinario social (ben potenciado pola prensa afín ao sistema capitalista). Pero non acepto que se sigan degradando as miñas condicións laborais, do mesmo xeito que non quero que se degraden as túas, nin a dos demais. Por iso vou facer folga o 29 de marzo: para non traballar máis horas por menos salario e dereitos.

5º) Meter nun mesmo saco a todos os funcionarios conleva cometer erros coma o de dicir que os funcionarios disfrutan de “casi dos semanitas de moscosos” -con recochineo ben demostrable a través do diminutivo. Eu, que exerzo na función pública docente non sei que son eses moscosos. ? consciente a columnista que na recén aprobada lei de reforma da función pública en Galicia estes se reducen e que non chega nin de lonxe a esas dúas semanas?

E cabe recordar que a nova do día aludía ao corpo docente, a ninguén máis, pero intúese que existian desexos de falar de todos os funcionarios…”porque son todos iguais”: a mesma absurda estereotipación que define á clase política e conduce á desafectación política e, mediante este recurso, á vía libre ao estado de desfeita que vivimos hoxe.

6º) Non entendo a clase traballadora como átomos que viven en dous universos paralelos: privado vs público. Non. Somos asalariados e asalariadas. Dependemos dunha patronal que sempre desexará modificar e degradar as nosas condicións laborais para, con menos gastos, obter máis beneficios. Fronte a esta degradación non cabe a tontería de confrontarnos entre nós, a clase traballadora: cómpre a unión e facerlle ver aos que mandan que temos dereito a un traballo digno e con dereitos.

7º) Baixo a xustificación do déficit en Europa -outra patraña máis como ben demostra o economista Ha-Joon Chang- os axentes do neoliberalismo impoñen as súas receitas de recortes. E, nesa receita adquire unha enorme importancia reducir a función pública porque así se reduce a capacidade de intervención do Estado nos eidos fundamentais da vida pública. E iso, de suceder, significará amputar o futuro das vindeiras xeracións.

Por Xabier Ron
GALICIA CONFIDENCIAL, 20/03/12

Por Luis Angel Sabariz Rolán, fai

Nós e o medo ante a dereita.

Xabier Ron é profesor no CPI Pontecesures.

Non é doado falar do medo. “O medo garda a viña e non quen a vindima”, “O que ten cú, ten medo”, recóllese no Refraneiro galego de Taboada-Chivite. O saber popular sempre deu forma de sentenza ao medo: quizais, unha forma de dominalo.

O medo maniféstase. Exprésase. E cando se impón ao resto das nosas emocións, asoballándoas, fainos actuar. De que forma? Esa é unha interesante cuestión que ten tantas respostas como persoas hai.

Pode que me equivoque, pero, nas diferentes manifestacións, concentracións e protestas vividas o domingo 19 de febreiro e o xoves 23 de febreiro, en contra da reforma laboral e en contra da reforma da función pública, podía albiscar na unión daquelas persoas o desexo de vencer o medo. O colectivo como protección. O N?S que resgarda ao EU dos adversarios exteriores que o circundan.

Outra cousa é a utilidade, hoxe que todo se move en rendibilidades, dos nosos actos. Só como exteriorización dun enorme descontento fronte ao que é inxusto? Como demostración “interesada” de que é posible ir máis aló nas futuras accións de protesta?

De todo puiden escoitar. Mesmo un amigo espúxome un rápido discurso non improvisado sobre as folgas xerais en Galicia e sobre as condicións para o seu éxito ou non. Os sindicatos mesmo están organizando charlas pedagóxicas nas súas asembleas e centros de traballo para comprobar o grao de implicación das bases nunha suposta folga xeral. Está ben comprobalo. Faise porque existe temor. Os dirixentes temen un posible fracaso na convocatoria e, xa que logo, a posible des-posesión de instrumentos que presentar aos belixerantes políticos da dereita para convencelos de que están equivocados.

Non se cometa, de todos os xeitos, o erro de tratar unha folga xeral coma se esta fose un fin en si mesmo. Como se non existisen outras modalidades de resistencia e de confrontación. A folga xeral debe ser un medio para demostrarlle a quen elabora normas inxustas que se equivoca e que debe retroceder. E sabedora de que isto é así a patronal quere conculcar ese dereito.

Diversas circunstancias serven para, en cada un de nós, dar forma ás nosas dúbidas, aos nosos temores, aos nosos medos. E esas circunstancias dan e quitan sentido á nosa vida. Por iso, hoxe, cando o presente se conxuga de forma inestable e veloz, non debe causarnos abraio o permanente temor perante o futuro. Os propios belixerantes sábeno: describen con fatalismo as letras do noso futuro co fin de ir modelando e esculpindo as imaxes do medo no noso interior. O propio Séneca advertíanos contra isto: “Calamitosus est animus futuri anxius” (Desgraciado é o espírito angustiado polo futuro”).

A ese medo responden as conversas sobre o vindeiro mes de marzo, sobre o momento posterior ás eleccións andaluzas e asturianas, sobre o momento no que se anuncien os orzamentos para o 2012. Os axentes neoliberais e os da dereita que nos malgobernan non desaproveitan ocasión para introducir a perspectiva fatalista perante o futuro, mesmo ante o micrófono supostamente pechado, eloxiando a capacidade de abnegado sacrificio do pobo que supostamente aceptaría resignado os sacrificios necesarios para sacar “España” da crise. Todo está perfectamente estudado. Calculado. Coma nun xogo militar no que se trata de ir introducindo pezas nas liñas inimigas para, no momento oportuno, dar o golpe conquistador. Xogan co medo do pobo.
Como suxeitos, indivíduos situados fronte a unha situación de incertidume, de temor á perda do que se ten (unha mínima seguridade laboral para facerlle fronte aos gastos da vida), é factible que decidamos non facer nada que presupoña desestabilizar esa delicada estabilidade. Unha amiga, cando debatíamos sobre se faría ou non folga no caso de convocarse de forma unitaria (todo o que non sexa unitario é un erro, ou como di un amigo historiador, un rito; téñase en conta onde se desenvolve o escenario principal na toma de decisións sobre a reforma laboral), alporizouse e díxome: “olla a prensa de hoxe e verás como mesmo os sindicatos, que afirman desexar tumbar a reforma laboral, xa a están aplicando cos seus propios traballadores……entón, por que teño que arriscarme e perder o que me queda?”.

E é que semella que os efectos de castigo derivados dunha folga serán superiores aos efectos beneficiosos. Por iso, a resignación, a abnegada obediencia ás imposicións (algúns poden chamalo mesmo prudencia) poden impoñerse aos desexos de loita, de reparación, de xustiza, de traballo digno e con dereitos.

E pode ser certo. Por que, en caso de facerse unha folga xeral como ditan os cánones de loita obreira (con unidade sindical, coa cooperación da forza política da esquerda, coa pedagoxía necesaria para paralizar o consumo enerxético e a produción do país), quen nos garante que o PP vai escoitar ao pobo? Alguén escoitou o que berrou durante incesantes días e noites o pobo grego? Modificou unha liña dos documentos Sarkozy despois das numerosas e concurridas manifestacións e folgas que paralizaron Francia durante días e días?

Que nos queda entón? Aceptalo, sen máis?

Eu digo non. Cómpre camiñarmos xuntos, vencendo ese medo que nos afoga cando estamos sós. N?S somos algo máis ca unha suma desconexa de persoas. Podemos debuxar un escenario ideal: comezamos desde xa cun clima permanente de mobilización nos centros de traballo (peches (incluídos centros de ensino) e redución/paralización das cadeas de produción por sectores, etc.); animamos a unha derrota da dereita en Andalucía e Asturias, e lle engadimos unha convocatoria unitaria de folga xeral, de seguemento masivo, que dure algo máis ca un día, que poña os luminosos indicadores de consumo enerxético cáseque a cero, que paralice o consumo, que obstaculice o xogo especulativo dos mercados: todo isto…, que efectos tería?

En todo caso, o futuro a medio prazo pasa pola conquista dos escenarios onde se toman as decisións que máis nos afectan. O control das institucións europeas, dos países europeos dominantes, o estado español e o noso país está en mans da dereita e das oligarquías financeiras. Mentres iso suceda, nada se pode facer.

Por iso, considero que os procesos constituíntes do novo futuro, que deben dar corpo a unha nova democracia, pasan pola re-conquista do imaxinario social (educación, cultura, información,…), e onde a mobilización permanente, crítica e constante da clase traballadora se una á conquista das institucións onde se elaboran as leis, para que estas sexan voz do corpo social da maioría.

Xabier Ron
Galicia Confidencial 27/02/12

Por Luis Angel Sabariz Rolán, fai

Catoira abandona la Mancomunidad Ulla-Umia.

Alberto García, alcalde de Catoira.

La desvinculación absoluta que el Concello de Catoira tenía desde hace tiempo con la Mancomunidad Ulla-Umia y las reiteradas manifestaciones del alcalde, Alberto García, abogando por disolver la entidad, iban ya en ese camino. Las sospechas se confirman y Catoira abandona la Mancomunidad alegando que no presta ningún servicio y que las administraciones locales no están en estos momentos ??para tirar os cartos?. Fue el presidente, Roberto Vázquez, quien lo anunció a la Comisión Ejecutiva en la reunión del pasado martes. Tras varios intentos fallidos por conversar telefónicamente con Alberto García, Vázquez se desplazó a Catoira y mantuvo una entrevista con el regidor vikingo: ??Díxome que non quería saber nada, nin ía pagar nada porque a Mancomunidade non lle deu nada. Que non ten nada contra ningún de nós, pero non está disposto a seguir na Mancomunidade nin a pagar máis?.
Complicada, peliaguda, delicada… fueron algunos de los calificativos que se utilizaron en la reunión de la Ejecutiva para valorar la situación. Fundamentalmente porque Catoira tiene actualmente contraída una deuda de 33.571 euros con la Mancomunidad y porque la marcha de este Concello afectará, por ejemplo, a la composición de la propia Comisión, en la que actualmente hay un representante catoirense (el edil del PP Marcos Coira) y cuyos integrantes tendrán que reducirse. Las fórmulas para darse de baja están recogidas en los estatutos de la entidad y, entre otras cosas, se requiere un acuerdo plenario del Concello saliente que posteriormente sea ratificado por la Ejecutiva.

Alberto García, el alcalde vikingo, deja claro que quiere irse, pero no si va a dar pasos efectivos en esa dirección. ??Como vou seguir nunha Mancomunidade que non funciona??, sostiene. ??Pero non é que non funcione agora, é que desde que a deixou Maneiro (el alcalde de Valga, que dejó la presidencia en 2007) non prestou ningún servizo e supón un coste para os concellos. ? absurdo pagar para manter a funcionarios que non fan nada e cobrar dietas. Debería disolverse?, insiste. Ni siquiera cree en los proyectos que actualmente están en estudio, como la unificación del servicio de recogida de basura. ??A Deputación está valorando crear un servizo provincial de recollida de lixo, e parécenos moito mellor que o da Mancomunidade porque a administración provincial ten financiación e todo o que se precisa para botar a andar ese servizo?, afirma al respecto.

Con todo, no aclara cómo va a proceder el Concello para abandonar de forma efectiva la Mancomunidad y, ni siqueira, si va a hacerlo. Preguntado sobre si dará pasos en ese sentido, García apunta que ??xa o estudiarei. Fareino cando o crea convinte?. Sus compañeros socialistas de la comarca dieron a conocer su postura a través del caldense Manuel González, vicepresidente de la Mancomunidad. ??Se non quere estar, que non estea?, dijo aún reconociendo que ??é un tema peliagudo porque a entidade xa aglutina a poucos habitantes como para perder a un Concello…?. Con todo, no cierra la puerta a un cambio de postura de Alberto García. ??Esperemos que só sexa un pronto e que, ao ver que a Mancomunidade funciona, o reconsidere?.

Pero García no deja muchas puertas abiertas a una reconsideración, ya que sostiene que hoy en día ??as mancomunidades non son viables porque os que teñen que poñer os cartos son os concellos e os concellos non teñen diñeiro?. Sobre la cuestión monetaria se pronuncia con mucha rotundidad el regidor. No pasa por su cabeza pagar la deuda de 33.571 euros. ??O Concello de Catoira non vai pagar un euro porque a Mancomunidade non prestou ningún servizo e non estamos para tirar os cartos? en estos momentos en los que las administraciones locales están pasando por verdaderos aprietos económicos y de liquidez.

DIARIO DE AROUSA, 01/03/12

Por Luis Angel Sabariz Rolán, fai