Nos pasados días, obreiros municipais procederon ao pintado da sinalización horizontal nesta rúa. Tamén retiraron un dos alcorques para arbustos que foran construídos no seu día cando a rúa foi aberta (un central nunha das marxes).
O goberno local ten previsto que a circulación nesta rúa sexa de sentido único. Dende a rúa Estación poderase saír á rúa Sagasta, pero desde esta última non se poderá entrar á rúa Rosalía de Castro.
Un informe del BNG apunta que muchos bajos libres dan una imagen «decadente».
Un informe del BNG de Padrón sobre el nivel de ocupación de los bajos comerciales en el casco histórico de la villa revela, en opinión de este grupo, una «situación preocupante». De acuerdo con sus datos, en las calles Real, Longa, Nova, Rosalía de Castro y en la avenida de Castelao y plaza de Macías hay un total de 110 locales comerciales, de los que 47 están sin ocupar y, en algún caso, «en penosas condicións, aumentando aínda máis a percepción de abandono do casco».
Como ejemplo de ello, el BNG habla de locales de la Rúa Longa o avenida de Castelao, que «deixan unha imaxe empobrecida do noso pobo». Por calles, de acuerdo con el informe nacionalista, la que tiene mayor proporción de bajos ocupados es la Real, en la que, de un total de 17 locales, 14 tienen actividad, aunque de los tres que están libres, «un está así dende hai case unha década», según el grupo nacionalista.
En la Rúa Longa, que el BNG considera la «vértebra do casco do Concello», existen un total de 38 bajos comerciales, 15 sin ocupar, «e a súa maioría en penosas condicións». En la avenida de Castelao hay 17 locales, 11 ocupados en su mayoría en la parte alta de la vía, quedando el resto de bajos sin ocupar, «tamén en bastante mal estado, aglutinados na entrada máis próxima á estatua de Rosalía, deixando unha imaxe empobrecida do noso pobo», dice el partido nacionalista.
En la Rúa Nova se repite, según el BNG, «a imaxe decadente», con 6 locales ocupados de un total de 13. En la plaza de Macías hay 10 bajos, de los que 6 tienen actividad. Pero, para el grupo nacionalista, si alguna calle es «símbolo de decadencia», esa es la de Rosalía de Castro, con un total de 15 locales comerciales y solo 3 ocupados.
Para el BNG, que presentó un escrito en el Concello denunciando «a carencia dunha política de apoio ao comercio local por parte do goberno municipal», el Concello es «incoherente» en este tema. Por un lado, explica este grupo, el Ayuntamiento colabora en campañas de apoyo al comercio local pero, por otro, hace las compras fuera del municipio y «dalle as costas e priva de oportunidades ao comercio padronés».
Como ejemplo pone la cabalgata de Reyes que, de un gasto total de 12.216,08 euros, «tan só 707,61 euros corresponden a compras realizadas no concello, que supón o 5,8 % do total», según el BNG. Este añade que, «aínda que non é obrigatorio, o goberno local debera procurar realizar as compras que precisa o Concello no comercio más próximo, que é o comercio que rexentan os veciños de Padrón».
El BNG aporta propuestas para «mellorar as posibilidades do comercio padronés», relacionadas con el problema de aparcamientos y la accesibilidad en las zonas con más potencial para el comercio. Habla, así, de la peatonalización del casco histórico, «para facilitar a mobilidade peatonal e disfrute deste espazo»; establecer el aparcamiento «por tempo limitado ao longo da vía N-550» y la «habilitación do campo de A Barca como segundo gran referente para o estacionamento de vehículos en Padrón».
La Voz de Galicia
O reitor de Vigo visitou as salas de exposicións da Casa de Rosalía.
A Casa-Museo de Rosalía de Castro, en A Matanza, no concello de Padrón, recibiu onte a visita do reitor da Universidade de Vigo, Salustiano Mato, que estivo acompañado polo profesor da mesma institución, Henrique Costas, membro designado da UVigo na Fundación Rosalía.
A ámbolos dous deulles a benvida o presidente da entidade rosaliana, Anxo Angueira, ademais de varios membros do Padroado. Durante a súa visita, Salustiano Mato interesouse polos proxectos futuros da fundación, con quen leva colaborado en distintos eidos dende o ano 2013 con motivo do 150 aniversario de Cantares gallegos, e falou da continuidade deste apoio no futuro e de reforzar os vínculos coa institución. Ao longo destes tres anos de colaboración, a Universidade de Vigo participou en proxectos de tecnoloxización, así como no 150 aniversario de Cantares gallegos, cando conxuntamente promovemos unha iniciativa para traducir ao máximo de linguas posibles dous dos poemas máis coñecidos desta obra: Airiños, airiños aires e Adiós ríos, adiós fontes. O proxecto, coordinado polo profesor Henrique Costas, acadou traducións de máis de 30 linguas de todo o mundo, desde o alemán ata o hindi ou o ucraíno.
Os representantes da universidade viguesa percorreron as instalacións renovadas da casa e do museo de Rosalía de Castro, guiados por Anxo Angueira.
La Voz de Galicia
Constantino Gómez está con los últimos detalles del albergue.
El albergue Rossol abrirá en los próximos días en Padrón. De iniciativa privada, su titular, Constantino Gómez Mejuto, padronés de 54 años, es un conocido hostelero de la villa que acaba de reabrir su café-bar en un inmueble de la plaza Rodríguez Cobián, después de trabajar durante 33 años en la calle Rosalía de Castro.
El alojamiento turístico dispondrá de 18 plazas en literas, en un local con ascensor, climatización para frío y calor, insonorización, red wifi en todo el edificio, ordenadores para acceder a Internet, taquillas, baños completos (incluido secador de pelo y dosificadores de gel y champú), zona para el calzado y sala de estar, entre otros servicios.
Constantino Gómez lamenta no haber podido abrir antes el albergue, ya que en Semana Santa lo habría tenido al completo porque «ya hubo muchos peregrinos, que se ven todos los días, más de lo que imaginaba», dice. El hospedaje se sitúa en la primera planta del inmueble, que tiene en la planta baja el café-bar. Este padronés crea dos puestos de trabajo, entre el albergue y cafetería, sin contar el suyo. El hospedaje tendrá un «horario amplio» de recepción de peregrinos, en función del café-bar y su titular confía en «trabajar bien» en el albergue, pero también en la cafetería, en este caso «con gente del pueblo» pero también con los propios peregrinos como apoyo a la actividad hostelera. El precio por noche es de 14 euros.
Constantino Gómez cree que Padrón necesita establecimientos de este tipo y habla de que contribuyen a dinamizar la vida del concello. El albergue Rossol será el segundo de iniciativa privada que abre en la villa, tras el situado en la calle Corredoiras y que lleva el mismo nombre. En trámites para su apertura está también un albergue en la calle Vidal Cepeda, a iniciativa del médico padronés residente en A Coruña Carlos Agrasar.
La Voz de Galicia
Ademais de presidir a fundación Rosalía de Castro, con sede na casa-museo de Padrón, o filólogo e escritor Anxo Angueira (Dodro, 1961) traballa na edición da obra completa en galego e castelán de Rosalía (1837-1885). Froito dese labor publicouse no 2013 Cantares gallegos (Xerais) e hai uns días que o mesmo selo levou ás librerías Folla novas. «Máis xente implicada no proxecto continuará con outras obras», adianta.
-¿Facía falta unha nova edición?
-Cómpre dar unha visión global ou sistemática de Rosalía de Castro. E desde a perspectiva da literatura galega, interesa tamén o que produciu en castelán.
-¿E «Follas novas», en concreto?
-? un libro tan denso, tan vasto, oceánico, que os seus poemas precisan anotacións de toda índole. E isto é o que fai esta edición, ademais de revisar a fixación do texto orixinal e ofrecer un lóxico estudo introdutorio.
-¿Hai achegas novidosas?
-Creo demostrar que non é unha obra, como di Rosalía no prólogo, con palabras nas que ela parece desligarse, feita había tempo, «escrita no deserto de Castela». Foi medrando como universo en expansión. ? filla do seu tempo, da Restauración, do pesimismo, do fracaso da primeira República española, na que Rosalía e Murguía tiñan postas moitas esperanzas. E non é unha obra segmentada, senón que mostra moita unión global, que sitúo arredor da muller como protagonista, como nación poética e política de penélopes.
-¿E a súa poesía?
-Nos seus eixos líricos máis relevantes advirto o diálogo que Rosalía mantén coa alta poesía europea do seu tempo, a poesía da soidade, da poética da dor, do adeus: falo de Leopardi, Novalis, Byron, Hölderlin, da poética da noite, da sombra. Rosalía é moi veciña de Novalis e de Hölderlin. E falo tamén da poética da nación. En Follas novas hai un discurso poético da nación, da nación desas penélopes líricas e políticas, da nación dunha Galicia traballadora. Era lectora da literatura do seu tempo, traducida ao francés. Estaba en todas as grandes encrucilladas, e nunha posición vangardista.
-Se fala dela sempre á beira de Bécquer, nun tic empobrecedor.
-Aquí non hai suspirillos germánicos. A literatura española situou a Rosalía como posromántica, cando é todo o contrario. ? unha escritora realista, con ecos da alta poesía do século XIX, pero non é pos nada. En todo caso será proto algo, xa que avanza o que despois ían ser as grandes liñas e os temas da poesía do século XX.
-«Follas…» non é unha colectánea de folliñas. Hai algo programático.
-Aínda que sexa un libro feito ao longo de dez anos, non é como di no prólogo: que eran poemas esquecidos, destinados á destrución, e agora xunteinos; non é así.
-¿? para quitarse importancia?
-Si. ? o principio retórico da captatio benevolentiae. Ela di: non pensedes que isto é poesía transcendente, as mulleres non podemos facer ese tipo de cousas, están reservadas para os homes. ? todo ironía. Intenta distanciarse da súa obra, dicindo que eses versos estaban condenados ao esquecemento. Non é así. ? unha obra filla do seu tempo, aínda que viña de atrás; Rosalía ordenouna e deulle unha arquitectura global extraordinaria. Comeza cunha serie de poemas, Vaguedás, que son poesía sobre a poesía, metaliteratura. Iso está no discurso máis contemporáneo, hoxe. En Silencio! hai ecos do que 110 anos despois vemos en Lois Pereiro en Narcisismo. E adianta a análise das profundidades do ser humano nas que combaten as forzas de Eros e Thanatos: «Inmortales deseios que atormentan/ e rencores que matan». No proceso da escrita, que describe como violento, frustrante, indaga a grande escisión que ven recoñecendo o home sobre a incapacidade da linguaxe. Ese discurso que Rosalía comeza en Follas está nas poetas de hoxe.
-No conxunto da obra, ¿cal é a importancia de «Follas novas»?
-Rosalía ten tres obras extraordinarias. Cantares gallegos, cun gran poder simbólico, é a primeira en galego, cun discurso sobre a alegoría nacional, froito da mocidade, da esperanza, a obra da alborada que canta ao amencer, con ilusión. Follas novas é unha obra pesimista, que ela di do solpor, do ocaso, do outono, que xa non canta á alborada senón á noite, a soidade, ao adeus, á dor, coma Leopardi. Son obras distintas, fases da escrita: na primeira pesaba moito máis a poesía popular, e aquí queda algo pero xa a música é un adagio solemne. E está En las orillas del Sar, un dos máis altos cumios da poesía en castelán do século XIX. Na que se desprende da voz polifónica popular para dar paso á propia voz autorial máis asimilable. Non digo que sexa o cume, pero advírtese un camiño na poética polo cal Rosalía se vai facendo cada vez máis ela.
-¿Por que deixa o galego tras «Follas novas»? ¿Foi falta de eco?
-Con Cantares gallegos, obtivo un recoñecemento extraordinario; foi o único que reeditou en vida. E Follas novas mereceu reseñas positivas. Pero ela, ao mellor, tiña un proxecto distinto. Non sei por que o fixo, pero o que sei é que En las orillas del Sar non esquece o seu compromiso con Galicia. E hoxe a crítica xa está vendo en novelas como El primer loco o El caballero de las botas azules a vangarda no castelán do século XIX.
-¿Que cómpre facer para mellorar a apreciación da súa obra?
-A proxección internacional é complexa. Había traducións de poemas illados, e no 2013 editouse Cantares gallegos traducido ao inglés pola poeta Erín Moure, que este ano fará o propio con Follas novas. Son grandes avances. Hai pouco que Cantares gallegos foi traducido ao xaponés. Isto está convertendo a Rosalía nun referente literario de Galicia no mundo, pero os procesos son lentos.
-Foi pioneira no uso do galego e en amosarse como muller esritora.
-? unha muller que asume o conflito da muller escritora. Ten dous textos marabillosos, Lieders (publicado en Vigo, en 1858, cando tiña 21 anos) e Las literatas (Lugo, 1865), que son auténticos manifestos que critican a posición subalterna que no mundo de homes escritores teñen as mulleres que fan literatura. E expono dun xeito totalmente descarnado.
-Cite algo positivo e algo negativo do matrimonio con Murguía.
-Todo no matrimonio é positivo, de simbiose exemplar. Hai documentos que desapareceron, pero os que coñezo dan fe dunha relación estreita no persoal e no intelectual. Rosalía era unha intelectual ao nivel de Murguía. Sempre queda iso de que el era o intelectual e ela o talento natural; diso nada. A biblioteca era común, e os dous se facían circular entre eles as obras, os textos dos autores.
-A fama de que el era algo bruto…
«A identificación de Galicia con Rosalía non pode ser»
Rosalía foi pioneira en Galicia como muller escritora; despois, anota Angueira, veu Pardo Bazán.
-?sase moito a unha para negar á outra. ¿Non poden ir da man?
-? comprensible. Poderían ir da man, pero xa elas se desmarcaron mutuamente. Dalgunha maneira Pardo Bazán desconsideraba a literatura en galego e rexional, que asimilaba ao folclórico. E mentres Pardo Bazán cre no progreso, Rosalía desconfía dos intereses dun capitalismo incipiente que arrasa todo. Teñen criterios opostos, o que non quere dicir que unha sexa mellor ca outra.
-¿Hai na posición de Rosalía un romanticismo reaccionario?
-Non quere unha volta ao pasado, senón que desconfía do progreso. Curros confía na locomotora, encántalle; Rosalía, non. Critica a présa con que se vive. Iso non é reaccionario, ao contrario, é un aviso dos tempos que veñen, devastadores. Ela é escéptica, non canta as excelencias da modernidade como Bazán. Son distintas, sendo escritoras que defendían a súa condición de mulleres nun mundo dominado por homes.
-¿Na Rosalía como gran figura do feminismo, non hai peros?
-Non. Pero a muller de Rosalía é a muller traballadora, do pobo, do seu tempo, abandonada polo home que marchou para Cuba, que non sabe se vai volver, e se encadra perfectamente na literatura universal: son penélopes. «Tecín soia a miña tea». Non fala só da soidade individual, senón da soidade política e social.
-¿E a nación de Rosalía?
-Si está o «Pobre Galicia, non debes chamarte nunca española!», pero, ¡ollo!, hai un substrato que é o pobo traballador galego. A nación de Follas novas é a nación das mulleres. Non hai peros, pero si matices. Esa lectura que veu despois de Galicia=Rosalía=saudade, esa ecuación, é falsa. A identificación de Galicia con Rosalía non pode ser. Galicia para Rosalía era un proxecto, como continúa sendo para moitos de nós. Non é esencia permanente.
-¿? unha visión social?
-A visión social tamén é política. A nación de Rosalía é a alborada de Cantares gallegos, esa esperanza de rexurdir, de empezar un novo tempo, pero tamén os emigrantes que non volven e as mulleres que quedaron soas.
-? devolver a dignidade ao pobo.
-Os grandes principios de Rosalía están xa en 1858 en Lieders, texto no que fala de independencia, liberdade e igualdade para a muller, para o ser humano. ? devolverlle a dignidade a Galicia, ao pobo. Non hai unhas esencias que conservar nin preservar, máis alá da nosa cultura, do idioma. Pero detrás disto está un proxecto social de emancipación e de liberdade e de dignidade.
La Voz de Galicia
Padrón celebra desde hoy al domingo la Pascuilla y lo hace, cómo no, pendiente del tiempo. Esta tarde, desde las 17.30 horas, arranca la segunda andaina familiar, con salida desde la plaza de Macías y un recorrido de 12 kilómetros. Ya mañana, la jornada comienza con el encuentro de los Amigos y amigas de Iria-Flavia, organizado por la Asociación Adina. Visitarán lugares históricos de la aldea antes de asistir, a las 13.30 horas en la antigua colegiata, a una misa por los compañeros fallecidos. Después compartirán una comida, en la que homenajearán al socio más veterano.
Por la tarde, mañana, se celebra también la carrera clásica de Pascua, organizada por el Club Ciclista Padronés. También está prevista la actuación del grupo folclórico Rosalía de Castro y, a continuación, de San Pedro de Carcacía, todo ello en la plaza de Macías.
El domingo, Padrón cierra las fiestas con el encuentro de la Irmandade dos Fillos e Amigos de Padrón, que se celebra por la mañana. Por la tarde, habrá el octavo festival de bandas Capital do Sar, con la anfitriona, la de Antas de Ulla y la de Santa Cruz de Rivadulla. Un concierto de homenaje a U2 cerrará la programación.
La Voz de Galicia