A nova ponte do tren sobre o Ulla gañou o premio San Telmo de enxeñaría pola súa relevancia mundial ao acadar varios récords, entre eles o de ter unha lonxitude de 240 metros entre piares, superando ao de Nontenbach (Alemaña) que, con 208, era o maior do mundo.
Tamén é a ponte metálica en celosía máis longa de Europa. Entre as virtudes que se tiveron en conta para outorgar tan prestixioso galardón está a do coidado na integración da estrutura nunha contorna natural de extraordinaria beleza, opinión que non comparte a cidadanía local, baseándose en factores alleos á enxeñaría.
Certo é que o lugar escollido para a súa implantación foi máis froito da funcionalidade ferroviaria que da integración ambiental, podendo cruzar o río por outro lugar menos sensible, pero o investimento económico e social sería probablemente maior. Esta é a parte positiva da ponte, que acurta considerablemente os tempos de viaxe entre as cidades do eixo, pero ten grandes sombras que sempre pesarán na opinión dos cidadáns locais.
A xestión paisaxística e agrícola das terras de Isorna foi nefasta, sen considerar o impacto ambiental e social que produciu. A rexeneración da estrutura agrícola foi nula: calquera que se achegue á base da ponte pode observar unha extensión desértica e improdutiva, sen xeito, imposible de recuperar polos veciños. Outra eiva causada polas présas en inaugurala foi que a liña carece da electricidade necesaria, que acadará no 2018, se nada se torce. Será entón cando supostamente desaparecerá o noso tren de proximidade, de Padrón e Catoira. O noso tren do Barbanza nin se menciona.
Carlos F. Coto
La Voz de Galicia
