Nuevo premio para D. Avelino Pousa Antelo.

Pousa An

Carracedo, izquierda, y Poua Antelo, centro, los premiados por la Asociación de Altas Capacidades.

El profesor Ángel Carracedo criticó el actual sistema educativo, denunciando que su «rigidez» y «masificación» hacen «difícil» que los niños con altas capacidades «lleguen a ser unos buenos científicos». El catedrático de Medicina Legal de la USC aseguró que Estados Unidos y el Reino Unido suman más premios Nobel que toda Europa porque «allí miman lo excepcional».

Carracedo recibió ayer, junto a Avelino Pousa Antelo, el I Premio de Altas Capacidades que entrega esta asociación.

El catedrático recibió el galardón por su labor como investigador en el campo de la genética molecular, una especialidad en la que es pionero y en la que diseñó modelos de actuación que se aplican a nivel internacional.

En un breve discurso, dijo sentirse honrado de recibir el reconocimiento y felicitó a la asociación por su «importante» trabajo, además de animar a los niños a que cumplan sus sueños.

Por su parte, Avelino Pousa Antelo recibió la condecoración a sus 95 años «por su entrega permanente a Galicia en el desempeño de sus labores» como docente, escritor y animador cultural.

En el acto, Luz González, presidenta de la Asociación de Altas Capacidades de Galicia, con sede en Santiago, instó a la Xunta a invertir recursos para lograr el «máximo desarrollo» de los niños con un nivel intelectual superior, al ecordar que su atención es «un derecho legalmente reconocido» y no una «opción».

Criticó la visión «estereotipada» y «prejuiciosa» a la que, aseguró, se enfrentan estos niños en la sociedad y en el área de la educación. Por ello, destacó la necesidad de «formar» a profesores y orientadores para «contribuir a que las capacidades de las personas no se pierdan».

EL CORREO GALLEGO, 11/10/09

Entrevista con Xosé Ramón Torreira García, xefe da oficina agraria de Padrón.

Torreira

Presidente do consello regulador da denominación de orixe protexida pemento de herbón
«A marca de calidade é a guinda que lle faltaba ao pemento de Herbón»
O xefe da oficina agraria de Padrón non se adica ao cultivo na terra pero si nos despachos onde, dende a súa nova responsabilidade, é o gran apoio dos produtores

A proposta dos cultivadores, o responsable da oficina comarcal de extensión agraria de Padrón, Xosé Ramón Torreira García (Santa Comba, 1947) foi designado para presidir o recen creado Consello Regulador da Denominación de Orixe Protexida Pemento de Herbón, a etiqueta da máxima calidade que otorga a Unión Europea e que, esta vez si, vai ser unha realidade axiña tras anos de espera.
-¿Por que se retrasou tanto a tramitación se as primeiras xestións arrancan no ano 1985?
-Eses primeiros pasos non foron máis ca unha declaración de interese e non houbo continuidade na demanda. A Administración non da pasos se os interesados non demostran as gañas de que chegar a bo porto, como sucedeu nestes últimos anos.
-¿Non chega tarde para algúns produtores que non teñen relevo xeneracional?
-Dende ese punto de vista si, pero hai moitos outros que teñen relevo e están nunha idade xoven para cultivar o pemento durante moitos anos
-¿A marca de calidade pode ser un revulsivo para o cultivo?
-Si, pero non dunha forma moi esaxerada. Para dedicarse a agricultura hai que ter, en primeiro lugar, vocación. O que ten de moi importante é que recoñece cun selo de calidade un produto famoso no mundo enteiro e venlle a poñer a guinda que lle faltaba. A denominación suporá que o produto sexa diferenciado no mercado doutros da mesma variedade e aporta información clara que permitirá ao consumidor ter a seguridade de que é o auténtico pemento de Herbón.
-Entón, ¿faille xustiza a un produto eternamente imitado pola competencia?
-Si, sobre todo dende o punto de vista do consumidor, que vai saber exactamente que come pemento de Herbón.
-¿A Denominación contribuirá a frear o abandono do cultivo por falta de relevo?
-Pode ter certa incidencia, pero non é a panacea. Aínda que non supoña un incremento do prezo de venda, a Denominación de Orixe conleva unha maior aceptación do produto no mercado. Indirectamente, axudará a manter os prezos, aínda que non máis altos, si máis estables ao final da colleita. A calidade hai que pagala.
-¿E poñerá en valor terras abandonadas, tendo en conta que abarca cinco concellos?
-Sería unha posibilidade, sobre todo en época de crise, para familias con terras. Podería ser unha axuda importante dedicar algunha superficie a este produto. O pemento non ten problemas de venta nestes momentos. Aínda cun sistema desorganizado véndese toda a produción e máis aínda cun organizado e eficiente. Hai capacidade para producir máis e o mercado o absorbería.
-O número inicial de produtores inscritos no rexistro, 41, ¿non é moi baixo?
-En principio, si. O normal é que estivera a inmensa maioría pero hai que pensar que en moitos casos son persoas maiores, que traballan unha superficie reducida e non lles interesa sumarse a Denominación. Pero sería interesante que se deran de alta porque hai envasadores que compran a moitos pequenos produtores e, para poder vender coa etiqueta de calidade, as fincas deben estar forzosamente rexistradas no Consello Regulador.
-¿Non sería preciso promover a concentración de terras?
-Sería o ideal pero, en Herbón, resulta complicado porque hai terreos entre vivendas, moitas viñas… Sería bo para ampliar e mellorar a zona de cultivo.

O domingo, 4 de outubro, final de fúbol-7 no memorial Victoriano Trenco.

A partir das 10 horas da mañá, disputaranse no campo «Ramón Dieguez» de Pontecesures as semifinais:

Sol y Mar-Gasolinera A Palmeira
Bar Muelle-Valdeza Bar Juan.

Ás 11:30 horas, disputarase a final entre os vencedores.

Lémbrase que con este torneo, lémbrase, no cabodano do seu falecemento, a Victoriano Trenco Romay, que foi alcalde de Pontecesures e un grande amante do fútbol (coma xogador, coma adestrador e coma afeccionado)

La familia Pereiras: Una dulce y artesanal tradición familiar.

Pereiras

La familia Pereiras tiene sus colmenas en una huerta situada en el lugar de Toxa.

Una familia de Pontecesures vende miel elaborada «de manera totalmente natural»

Tanto en el territorio del Ullán como en la comarca de O Salnés hay muchas familias que se dedican a la apicultura. Elaborar miel para consumo propio, o para sacarla al mercado, sobre todo vendiéndola a familiares y amigos, es una sana y dulce actividad que en muchos casos encierra lazos emocionales y una profunda tradición familiar.
Ocurre, por ejemplo, en Pontecesures, donde Sara Pereiras y su hijo Carlos Vicente Pereiras, de 36 años, se dedican a la venta de miel «elaborada de manera artesanal y de forma totalmente natural», indican.
El joven, que trabaja en una empresa de seguridad laboral con sede en Padrón, se dedica a la producción de miel «porque ya se dedicaban a ello mis abuelos y se ha convertido en una tradición familiar», argumenta.
?l se encarga de la producción y su madre distribuye la miel obtenida, que vende sobre todo «en el centro de Pontecesures y entre gente conocida del pueblo».
Producen entre 250 y 300 kilos de miel en cada campaña gracias a las veinte colmenas de que disponen. Decenas de miles de abejas, puede que alrededor de un millón, según sus cálculos, ofrecen a la familia Pereiras y a sus clientes la posibilidad de degustar de «un producto casero, sano, sin azúcares y multifloral, pues las abejas se nutren de castaños, eucaliptos y todo tipo de flores que tenemos en la huerta donde están las colmenas», explica Carlos Vicente Pereiras.
El pontecesureño presume de su miel, y dicen quienes la han probado que tiene sobradas razones para ello. Pero dice también que la apicultura «es una afición, no un trabajo al que podamos dedicarnos profesionalmente, pues las ganancias son mínimas».
«La miel está muy mal pagada, y a pesar de tratarse de un producto de muy alta calidad lo vendemos a cerca de seis euros por kilo (argumenta); si compensa es por la satisfacción que ofrece su elaboración y porque cuidar a las abejas permite estar en contacto directo con la naturaleza».

FARO DE VIGO, 22/09/09

Un valgués revoluciona a física cun traballo sobre a magnetorresistencia.

Alpi

Alberto Piñeiro Rodríguez, nacido en Campaña (Valga) hai 25 anos, acaba de facer historia ó gañar o premio David Prize ó mellor póster de teoría presentado de xeito individual no congreso Trends in NanoTechnology 2009, celebrado en Barcelona, con carácter internacional. Os outros premios foron parar a franceses, canadianos, alemáns, holandeses, fineses e españois.
«O traballo plo que me deron o premio está baseado en resolver o cuarto problema físico máis importante da década segundo a American Physical Society (APS), que é o da separación das fases nuns materiais denominados manganitas, e que consiste en entender como xorden certas fases magnéticas e eléctricas ordeadas observando o cambia do dopado preto dun punto crítico ben determinado experimentalmente» explica dende a Facultade de Física de Santiago. Nestre centro licenciouse en 2006 e nel está elaborando a tese de doutoramento, que prevé rematar dentro de ano e medio. Así mesmo, traballa como investigador da USC no equipo do profesor Daniel Baldomir, que «ten una calidade humana e científica moi elevada».
Aínda que ó comun dos mortais a descrición dos traballos que lle dou o premio les sone a chinés, Alberto Piñeiro explica que «ademais de axudar á optimización da tecnoloxía das baterías dos teléfonos portátiles (entre outros aparellos electrónicos) para almacenar a enerxía coa que surten o dispositivo, farase posible un salto cualitativo nas memorias dos ordenadores portátiles, que tamén son magnéticas». Noutras palabras, «esta tecnoloxía pode rachar coa sociedade»
A propiedade física que está detrás diso coñécese como magnetorresistencia e tamén pode servir nun futuro para «detectar campos magnéticos moi pequenos como a posición dun vehículo» e tamén explica o fenómeno da conductividade, presente en trens magnéticos que levitan sobre os raís e dos que xa se construíron prototipos en Alemaña e Xapón.
Alberto Piñeiro séntese «moi contento» de lograr o David Prize e confesa que, cando o xurado empexou a dicir o nome do seu traballo, non o cría. «? principio pensei que era un erro, pero logo a satisfaciión foi tremenda. Cando se recoñece o traballo séntese inmensamente feliz».

DIARIO DE PONTEVEDRA, 16/09/09