Diario de Arousa

“Puentecesures” pervive en las carreteras gallegas.

p023genn01_1.jpg

Un cartel indicador que todavía se mantiene en Catoira.

La Dirección Xeral de Obras Públicas de la Xunta solicitó a Fomento que respete la toponimia oficial de Galicia, tras la queja realizada por el diputado nacionalista Bieito Lobeira, que denunció la existencia de señales que incluyen la denominación de ??Puentecesures?.

Puentecesures aún pervive. Por incomprensible que parezca a estas alturas del siglo XXI, la señalización de algunas de las carreteras gallegas sigue sin acatar la toponimia oficial de Galicia, una situación que fue denunciada ayer en el Parlamento autonómico a través de una pregunta oral formulada por Bieito Lobeira, del Bloque Nacionalista Galego.
El diputado del BNG puso como uno de los principales ejemplos del incumplimiento lingüístico por parte de las administraciones algunas señales que todavía pueden verse en Catoira y que indican la dirección de ??Puentecesures?, en lugar de respetar el topónimo oficial: Pontecesures. No fue el único caso citado por Lobeira, que también se hizo eco de otros ??topónimos ilegais? como ??Finisterre? (Fisterra) o ??Noya? en lugar de Noia.

Asimismo, el parlamentario del BNG acusó a Fomento de ??incumplir a normativa lingüística? en materia de señalización en otras carreteras como la autopista AP-9, en la que los paneles de información sobre las áreas de servicio aparecen en todos los casos sólo en español.

Requerimiento > En este último caso el ??error? es achacable al Ministerio, por lo que el director xeral de Obras Públicas, Manuel Morato, respondió a Lobeira que su departamento ya se puso en contacto con la Dirección General de Carreteras del Ministerio de Fomento para exigirle que ??respete la oficialidad de la toponimia de Galicia? en la señalización viaria de nuestra comunidad.

Pero otros de los incumplimientos se producen en carreteras de titularidad autonómica, como es el caso de la PO-548 a su paso por Catoira. En este caso, Manuel Morato apuntó que, si se produce algún error en las carreteras de la Xunta, el gobierno autonómico ??modificará o erro no menor prazo de tempo posible?, para lo que reclamó la colaboración de los ciudadanos.

El director xeral de Obras Públicas pidió a la población que, si detecta algún fallo en la toponimia de los municipios en viales autonómicos, lo ponga en conocimiento de su departamento para que puedan ser subsanados con premura.

DIARIO DE AROUSA, 15/04/08

Por Luis Angel Sabariz Rolán, fai

Adriana Rivas: “A gaita é como unha prolongación do meu corpo, é a miña gran paixón”

Entrevista de Lidia M. Gallas Otero no suplemento do DIARIO DE AROUSA do 13/04/08 “Arousa, un mar de cultura”, a Adriana Rivas Seijo, gaiteira de Pontecesures, que ven de conseguir o segundo premio nun concurso celebrado en Arteixo.

Aos seus 16 anos, a cesureña Adriana Rivas Seijo ten moi claro que o seu é a música, pero especialmente a gaita, e tamén quere adicarse profesionalmente á música, como mestra desta materia xa que isto permitiríalle ter tempo libre para poder adicarllo á gaita e a tocar coa súa xente.
Nestes momentos ten un único referente no mundo da música tradicional, o seu mestre Miguel Castaño, a quen admira ante todo e con quen ten unha enorme complicidade á hora de poñerse a tocar xuntos. De feito, foi el quen a animou a presentarse a concursos de música tradicional onde está a colleitar éxitos importantes; de feito a pasada semana conseguiu o 2º premio no concurso de gaiteiros solistas que organizou a agrupación “Xiradela” de Arteixo.

¿Como foron os seus inicios coa gaita?.
Empecei sendo moi cativa, con tan só 6 aniños, e foi coa frauta; dous anos despois, cando tiña 8, foi cando collín a gaita por primeira vez e xa non a soltei ata agora. Comecei no grupo “Algueirada” de aquí de Pontecesures, con Luis, e logo, houbo algún tempo que alternaba nas dúas formacións folclóricas do concello. Agora por motivos de estudos, tívenme que decidir por un e quedei onde vía que aprendía máis.

¿Por que decidiui presentarse aos concursos de música tradicional?
Foi o meu profesor, Miguel, quen me animou a presentarme a este tipo de eventos. Cando mo comentou a primeira vez, creo que pensou que lle ía dicir que non pero a miña reacción fo¡ todo o contrario; díxenlle que si sen pensalo dúas veces. De feito, non teño nada que perder xa que son a pequena, máis ben todo o contrario xa que estou coñecendo a moitísima xente.

¿Que recordos garda dos distintos certames aos que concorreu como solista?.
Son como soños. A semana seguinte de acodir a calquera certame todo son felicitacións e boas vibracións da xente que me coñece, isto sempre o terei moi presente; igual que o meu profesor Miguel, que é un superprofesor para mín. El ensinoume a desfrutar las actuacións, xa que así vai saír todo ben, hai que tira para adiante.

¿Como vive vostede estas experiencias a nivel persoal?.
Eu desfruto motísimo e pásoo de marabilla, Todos os que alí nos xuntamos apoiámonos moito uns a outros. Á marxe dos premios, soe haber moi bo ambiente.

A hora de prepararse para os certames, ¿Como o fai?, ¿Como selecciona os temas que vai interpretar?.
Para prepararse fan falta gañas e moitas horas de ensaio, moitas. Ademáis, e sei que me repito, débolle moito dese traballo ao meu mestra, xa que sacamos horas para ensaiar o máximo posible. En canto ás pezas, sempre tratamos de buscar pezas que non soen habitualmente nos certames; hai que buscar moito debaixo das pedras e logo tocalas para poder facer cambios nelas ou non, aínda que tamén hai que mirar a dificultade que presenta posto que ese é un criterio que ten moi en conta o xurado.

? marxe das clases de gaita no seu grupo, ¿Recibe algún outro tipo de formación musical?.
Nestes momentos estou asistindo a clases de solfeo na Escola de Música do Concello de Valga para poder acceder ao conservatorio e cursar o grao medio de gaita; non sei se o farei en Vigo ou en Vilagarcía, pero ese é o meu desexo e con ese afán me estou a preparar xa que aukero coñecer ben o instrumento. De momento, só quero estudar gaita aínda que non descarto adentrarme noutros instrumentos, pero máis adiante.

¿Cales son as metas que se marca dentro deste mundo?
Como a todo o mundo, gustaríame poder chegar a editar un disco, colaborar con xente e grupos importantes, ir tocar co meu profesor e o seu irmán por aí, participar en máis concursos…en definitiva, tirar da música galega para que sexa máis recoñecida xa que coa gaita pódese facer de todo. Tamén supoño que máis adiante aprenderei a tocar máis instrumentos e, cando sexa maior, tentarei seguir polo camiño da música porque quero ser mestra de educación musical porque este traballo permitiríame tocar a gaita no meu tempo de lecer.

Acaba de dicir que coa gaita se pode facer de todo, ¿Que foi o que a fixo chorar ou rir?
Hai unha peza que é unha pasada e que se chama “Vida leda a do gaiteiro”, que parece unha peza feita a propósito para a gaita xa que parece incrible que poida facer eses son s tan bonitas; é un tema que transmite moitísimo. Este foi un dos temas co que gañei no “Noitébrega” e que, logo de moito esforzo, ao final conseguín que me saira.

Se lle pregunto a quen admira creo que o deixou bastante claro, ¿non?, ¿? o seu mestre un piar fundamental na súa carreira?
Por suposto, Miguel Castaño, para min é o meu referente. Pero tamén hai xente moi boa. como Daniel Bellón, Edelmiro Fernández…que sempre che axuda, pero o profe é o profe. A primeira vez que o vin tocar, púxoseme a pel de galiña e decateime de que tiña unha xoia de mestre, ademais dunha grande persoa, xa que está aí cando ten o preciso. Temos tanta complicidade que nalgunhas ocasións xa nin temos que afinar a gaita porque tocamos practicamente do mesmo xeito.

¿Como levan os ensaios na súa casa?
Teño sorte, tanto coa familia como cos veciños xa que nunca me deron unha queixa, aínda que algunhas veces estivera ensaiando ata as 12 da noite e tamén durante varias horas. A xente de San Xulián xa sabe cando toco porque saio ó balcón, sobre todo no verán.

¿Considérase unha virtuosa da gaita?
Non o sei, iso non o teño que dicir eu, pero para min é unha prolongación do meu corpo; é a miña paixón.

Por Luis Angel Sabariz Rolán, fai

Zapatero designa al cesureño Constantino Méndez número dos de Defensa.

p005genn01_1.jpg

Constantino Méndez Martínez, natural de Pontecesures y vecino durante muchos años de Vilagarcía de Arousa, es el nuevo secretario de Estado del Ministerio de Defensa, puesto al que accede tras una larga trayectoria en altas responsabilidades de la administración.

n El presidente del Gobierno, José Luis Rodríguez Zapatero, ha depositado su confianza en un arousano para ocupar el número dos del Ministerio de Defensa, departamento que, por primera vez, será dirigido por una mujer, Carmen Chacón.
Constantino Méndez Martínez (Pontecesures, 1953) accede así a un nuevo puesto de responsabilidad en las altas instancias del Estado tras una larga trayectoria de cargos en la administración pública.

Méndez Martínez fue secretario provincial del Instituto Social de la Marina (ISM), organismo del que, años después, llegó a ser director general en uno de los gobiernos de Felipe González.

Su carrera ascendente lo llevó a ocupar posteriormente el puesto de director general del Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS) y a ser secretario de Estado para las Administraciones Públicas, donde llevó a cabo un importante proceso de modernización.

Ya con José Luis Rodríguez Zapatero en La Moncloa, este arousano fue designado para ocupar el cargo de delegado del Gobierno en Madrid, puesto del que dimitió a raíz de la polémica generada por el intento de agresión a José Bono, entonces ministro de Defensa, en una manifestación de la Asociación de Víctimas del Terrorismo. Licenciado en Derecho por la Universidad de Santiago de Compostela, es militante del PSOE desde el año 1981 y experto en la gestión de políticas públicas.

Constantino Méndez está casado con una psicóloga y tiene tres hijos, alguno de los cuales milita en formaciones políticas de izquierdas.

Comandancia. El nombramiento de Constantino Méndez Rodríguez como número dos del Ministerio de Defensa puede suponer un paso de gran importancia para Vilagarcía, al ser el Ministerio del que depende la Comandancia de Marina, edificio del que la Autoridad Portuaria arousana ha solicitado su reversión. Una vez que la Armada arrió, el año pasado, la bandera en la Comandancia Naval de Vilagarcía, la utilidad que puede tener este edificio ha sido objeto de diferentes debates y propuestas. La gran mayoría de las mismas coinciden en dotarla de un uso y función que revierta en beneficio del conjunto de la sociedad vilagarciana y arousana.

DIARIO DE AROUSA, 13/04/08

Por Luis Angel Sabariz Rolán, fai

Arousa en el gobierno.

Un arousano, de Pontecesures, Constantino Méndez García, formará parte del gobierno de Zapatero como número dos del Ministerio de Defensa, lo que supone, sin duda, una gran noticia para la comarca del Salnés. No cabe duda de que su gestión puede ser clave en actuaciones de gran importancia para Vilagarcía como el futuro del edificio que albergaba la Comandancia de Marina y del que se solicita ahora la reversión. Está claro que tendra que estudiar muchos factores, pero al menos conocerá el tema a fondo y sabrá actuar conforme a los intereses de los ciudadanos sin lesionar los propios a su responscomo número dos de un ministerio que, por primera vez en la historia de España, tendrá como titualar a una mujer, Carme Chacón.

Nota editorial del DIARIO DE AROUSA, 13/04/08

Por Luis Angel Sabariz Rolán, fai

A ORIXE DAS FEIRAS DO AUTOM?BIL DE OCASI?N DE PONTECESURES

Aproveitando que hoxe domingo celébrase a ??II Feira do Automóbil Antigo? en Pontecesures, vou tentar relatar a xénese dun dos feitos máis sobranceiros que tiveron lugar na comarca do Ullán durante o século XX, e que estaria relacionado cun acontecemento comercial que non tería precedentes en toda España : As Feiras do Automóbil de Ocasión de Pontecesures. Aínda que xa houbera experiencias anteriores, no eido das exposicións do mundo da automoción, en Madrid, no anos 1907 e 1923, e tamén en Barcelona cos importantes salóns do automóbil, celebrados en 1913, 1919, 1922, 1924 e 1925, sería pois a Feira celebrada en Pontecesures, no ano 1925, a primeira na súa modalidade que tería lugar en España, xa que as celebradas nesas dúas grandes cidades, tratábanse dunha mostra de vehículos novos, que non tiñan coma fin principal a súa venda nos seus recintos feirais. Ademais, nestas exposicións, non habería unha mostra de vehículos usados.Polo tanto en Pontecesures, por primeira vez, combinarianse a venda de vehículos novos cos usados, ou sexa os de ocasión. Sería pois, unha feira en estado puro. No xeito podía compararse a venda dos automóbiles de ocasión con calquer tipo de feira de gando, e sería máis ou menos como logo a retrataría, cos seus debuxos humorísticos, o ilustre rianxeiro Alfonso Daniel Rodríguez Castelao.

A idea de levar a cabo a feira do automóbil en Pontecesures, segundo me contou Raimundo García Domínguez ??Borobó?, hai que buscala na feira cabalar da Pascúa de Padrón de 1924, cando os futuros promotores da Feira do Automóbil, o empresario vigués asentado en Cesures Don Eugenio Escuredo Lastra e o médico cesureño Don Victor García García-Lozano visitaban tan importante feira gandeira. Na feira da Pascúa, daquel ano, viran que houbera un descenso do número de cabezas de gando, e que no medio dos animais había alguén que tentaba vender o seu automóbil de segunda man. Ante aquela imaxe, os dous decataronse que os tempos comezaban a mudar sen remedio, e que a forraxe para os animais estaba dando paso a gasolina para os motores. Alí, os dous empezaronse a preguntar que coma xa Padrón tiña unha feira de cabalos, en Pontecesures deberíase facerse unha feira de automóbiles.De camiño a Cesures, – según contaba ??Borobó?, que daquela tiña oito anos de idade, é que fora testemuña directa da xestación daquela idea, xa que fora aquela Pascúa, levado polo seu pai Victor García -, os dous amigos seguiron falando da posibilidade de levar a cabo tan boa ocorrencia. ? chegar a Cesures, comentaronlle ós seus amigos, que soían reunirse de tertulía no restaurante ??Casa Castaño?, a idea de facer unha feira do automóbil en Pontecesures. ? contarlles isto, e crendo nas verdadeiras posibilidades de éxito, pronto se encherían de ánimos e ilusión para poder realizar semellante proxecto. Sen embargo, para tomar esta decisión, pesaría moito o gran coñecemento que estas persoas posuían no mundo dos negocios, xa que na súa maioria, os futuros membros dos primeiros comités organizadores da Feira, posuían negocios de gran importancia, uns relacionados coa madeira, outros cos transportes fluviais, importación de coloniais, exportación, curtidos, cerámica, tecidos, etc.

Outro factor que incidiría na realización desta Feira, foi o contexto económico de gran crecemento que se viviu nos tempos da dictadura de Miguel Primo de Rivera, enmarcado dentro do contexto de auxe econónico a nivel mundial, sobretodo dos Estados Unidos, país que se encargou de exportar o seus productos, principalmente os automóbiles e camións, a gran parte dos rincóns do Planeta. O aumento do parque automobilistico español e galego, iniciado con relativa importancia dende principios dos anos 20, provocaría que habería xente que xa estaría ??aburrida? do seu vehículo e precisaba desfacerse del para mercar outro, a pesar de que era un artigo ó alcance dos mellores petos.Polo que outras persoas, que terían ??menos cartos?, tamén precisarían dun vehículo, pero a un prezo rebaixado ó ser usado. Este detalle podería ser unha necesidade que os futuros organizadores da Feira do Automóbil de Ocasión foron quen de ver.

En marzo de 1925, cos preparativos da Feira xa en marcha, Eugenio Escuredo Lastra na compaña do seu socio e amigo, na fábrica de ladrillos de Campaña, Salvador Sierra Trasande, deciden facer unha viaxe á Feira de Mostras da Primavera que tiña lugar en Leipzig.Esta cidade alemana celebraba a feira industrial máis importante do Mundo, onde facilmente podianse superar en 12.000 as firmas comercias alí expostas. O propósito desta visita era o de coñecer coma se organizaba un evento destas características, recollendo, deste xeito, experiencias que podían ser aplicables para a feira de Cesures. Como se pode comprobar, os organizadores apostaban forte por levar a bo fin a súa idea, aprendendo, para iso, da mellor feira do Mundo, e non conformandose con facer calquer cousa.

Despois das impresións recollidas en Leipzig, as ideas paracen xa máis claras e serias. Nos meses de abril e maio, ponse en marcha unha importante laboura organizativa.Comezan os contactos coas casas comerciais relacionadas coa automoción, aínda que tamén o farían con outras que nada tiñan que ver con este sector. Os xornais olívicos ??Faro de Vigo?, ?El Pueblo Gallego? e ??Galicia?, nos meses previos á Feira, comezan a darlle protagonismo, nas súas columnas, ós preparativos dos cesureños empeñados en realizar un feito de tanta transcendencia.

O cartel anunciador da Feira encargaouselle ó pintor cesureño Carlos Maside.Neste cartel aparecía o deus Mercurio empregando un automóbil a xeito de patíns.Tamén é digno de mención o óleo realizado pola pintora cesureña de orixe avulense, Oria Moreno. Esta pintura que representaba a un rapaz pintando nunha parede a publicidade da Feira, foi exposto no escaparate do comercio vigués ??Camisería Inglesa?, durante os días que durou a feira cesureña.

Para a organización da Feira, constitúese un Comité conformado polos seguintes membros :

* Presidente de Honra do Comité : José Rodríguez Villamil, Gobernador Civil de Pontevedra
* Vicepresidente de honra do Comité : Daniel de la Sota, Presidente da Deputación Provincial de Pontevedra.
* Presidente do Comité : José Novo Núñez
* Vocais : Victor García García-Lozano, Ramón Diéguez Carlés, Eugenio Escuredo Lastra, José Sierra Martínez, Salvador Sierra Trasande, Luciano García García-Lozano, Bernardo Cordero Martínez, Casto Plasencia, Daniel Roa, Francisco García Lozano, Jesús Cabeza Sierra, José Moltó, José Varela, Herminio López Pérez, Baldomero Carlés Romero, Luis Dieguez Carlés, Manuel Fajardo Silva e Ramón Piñeiro Eiriz.

Este Comité Organizador, puso anuncios na prensa co fin de atraer a todas aquelas persoas interesadas en vender os seus vehículos usados no futuro certame. En principio a Feira tiña unha única data para a súa celebración, que era o 28 de xuño de 1925, pero debido as peticións das casas expositoras, decidíuse prologalo evento ata o 29 de xuño, festividade de San Pedro.
Por fin, o domingo 28 de xuño de 1925, o Gobernador Civil de Pontevedra, inagura no peirao portuario de Pontecesures, a “FERIA DEL AUTOM?VIL DE OCASI?N”. O recinto feiral ocupaba unha superfície de 15.000 metros cadrados, e armouse un stand cuberto de 115 metros de longo, divido en compartimentos de 5 metros de fronte.

Sen entrar en moitos detalles sobre o desenvolvemento da feira, que deixaremos para outra ocasión, a xeito de resumo, podemos dicir que as casas comerciais presentes nesta primeira edición, chegaron as 49, das cales 15 representaban a casas fabricantes de automóbiles e camións, pertencendo o resto a empresas afíns ó sector ou adicadas ós variados sectores da industria e o comercio en xeral.

A Feira clausurase o 29 de xuño, sendo visitada por máis de 10.000 persoas, que puideron ollar, seguramente, algo que non viran na súa vida ata aquel entón.Unha grandiosa concentración de vehículos, que sumaban a cantidade de 598, dos cales, 348 eran de ocasión, 70 eran novos e 180 non estaban inscribidos na Feira. O valor aproximado do total dos artígos alí expostos era duns 5 millóns de pesetas daquel entón.O volume total das vendas de tódolos artigos cifrouse nas 418.000 pesetas.

? ano seguinte, voltase a repetir a experiencia, pero moito máis ó grande.Logo seguirianlle as feiras celebradas nos anos 1950 e 1954, pero eso é materia para outros artigos ou máis ben para un novo libro que se está a preparar, dende xa fai moitos anos, que ofreza un novo enfoque e novos datos sobre tan importante acontecemento.So queda agardar pola celebración da V Feira do Automóbil de Ocasión e Exposición Industrial, coma lembraba o noso ilustre e admirado veciño ??Borobó?, no ano 1997, ó ser nomeado Fillo Predilecto de Pontecesures : ??A tan avanzada vila da Feira do Automóbil, exemplo do esforzo dunha gran xeración de cesureños. Símbolo dun tempo que soio pode conmemorarse diñamente celebrando, daquí ao século XXI outra nova Feira do Automóbil, a quinta, da que xa se fala e que meus vellos ollos confían inda en ver?.

Publicado por un fulano de Redondo, no Diario de Arousa, o domingo 6 de abril

Por DANIEL SEIJAS S.L., fai

El Concello de Pontecesures quiere mantener como monumento el pedestal de la II Feira do Automóbil.

p021genn02_1.jpg

El pedestal se reconstruyó este año para colocar el coche PO-2. J. R.
El Concello de Pontecesures pretende que el pedestal de ladrillo construido en la zona portuaria con motivo de la II Feira do Automóbil Antigo se mantenga en la villa como ??monumento emblemático? puesto que se trata de una reproducción exacta el utilizado en las ferias del automóvil de ocasión que se celebraron en el municipio cesureño en los años 1925, 1926, 1950 y 1954. Para ello solicitaron autorización a la Xefatura da Zona Sur de Portos de Galicia, que es la titular de los terrenos en los que se levantó el pedestal. En caso de que la jefatura acepte esta propuesta, el Concello procederá a ??proteger? el pedestal y le colocará placas conmemorativas.
Se reconstruyó este año para colocar sobre él el vehículo PO-2, uno de los primeros coches a gasolina que circuló por Galicia, y que fue cedido para la Feira por la familia Pazó de Pontevedra. En un principio estaba previsto derribarlo pero ??somos moitos os veciños que consideramos que esta construcción debe ser conservada para lembrar a importancia que ten en Pontecesures o automóbil antigo e as iniciativas de colectivos cesureños para a súa potenciación?, comentan desde el gobierno local. Además, otro de los motivos por los que creen que debe permanecer es para que ??o PO-2 ,ou outro vehículo, poida lucir en vindeiras edicións deste importante evento?, señalan.

Dos mil ladrillos > Los responsables del Concello aguardan que la respuesta de Portos de Galicia sea positiva y así puedan ??indultar? esta ??bonita construcción?, que fue costeada por la empresa Novo y Sierra ya que uno de los antesapasos de su dueño fue pionero e impulsor de la feria del año 1925. Los trabajos de reconstrucción los llevó a cabo la empresa cesureña Caamaño, que empleó 2.000 ladrillos dobles y 200 senciños, dos metros cúbicos de arena y diez sacos de cemento.

DIARIO DE AROUSA, 10/04/08

Por Luis Angel Sabariz Rolán, fai