HISTORIA DO PIRAG?ISMO (I)

EL ORIGEN

El Piragüismo aparece como consecuencia de la necesidad, que el hombre ha tenido desde sus orígenes de dominar un elemento tan bello como es el agua. Para ello, todas las civilizaciones, en sus albores, han diseñado embarcaciones sencillas, de características muy peculiares, pero de una gran maniobrabilidad, seguridad y eficacia para desenvolverse allí donde la naturaleza le resultaba hostil.
A través de sus escritos Cristóbal Colon introduce la palabra piragua en Europa y es Garcilaso de la Vega el que define el concepto como embarcación sin cubierta.

En España los primeros pasos se dan en piraguas de turismo, construidas con lona y costillaje de madera, sus tripulantes son auténticos hombres de aventura, excursionistas y aficionados a grandes travesías, aman y sienten la naturaleza y en sus piraguas, rígidas o plegables, que diseñan y construyen incluso en aluminio, celebran descensos y travesías origen de las competiciones de hoy en día. Llevados de su afán nada les amedrenta y culminan aventuras como la travesía del Estrecho o el viaje a Roma en 1950. Siempre sobre sus frágiles piraguas.

(más…)

Neira Vilas compara la lamprea con los emigrantes en el pregón del festejo

*El Subdelegado del Gobierno, los delegados de Medio Rural e Industria y numerosos alcaldes respaldaron ayer a Álvarez Angueira en los actos oficiales de la Festa da Lamprea.*

Pontecesures contó ayer con un pregonero de excepción, el escritor *Neira Vilas*, que en su exposición comparó la lamprea con un ‘emigrante retornado’, por tratarse de una especie que abandona el río para explorar el mar pero siempre ‘volve ó lugar onde naceu’.

Un pregón repleto de referencias históricas y muy documentado desveló numerosos datos desconocidos por el público presente y mantuvo la atención de todos hasta su conclusión.

El escritor de Vila de Cruces comparó la lamprea con un emigrante retornado argumentando que esta especie tamén é un emigrante que retorna; fuxe ó mar e un día volve ó lugar de orixe, ó lugar onde naceu, volta ó río de auga doce, porque quere que aquí nazan os seus fillos, que tamén han de emigrar. Fan case o mesmo ciclo de ir e voltar de moitas das nosas xentes .

A lo largo de su discurso citó a algunos de los más insignes intelectuales gallegos relacionando sus planteamientos con la lamprea. Así, señaló que Castelao falaba de devolver á terra o corpo que nos emprestou, e a lamprea devólvelle ó río o seu corpo. Que llo siga devolvendo e siga remontando o río, que os pescadores da comarca xa se ocuparán dela. Toda unha parábola do ciclo da vida , deseó.

Neira Vilas hizo constantes alusiones a su época de emigrante, en América, donde reconoció que descubrín Galicia, e traballei exaltando e divulgando os seus valores entre propios e alleos . Hizo referencia al arzobispo Gelmírez, quien sentó en Cesures las bases de la que luego sería la Armada española, limpou de piratas as Rías Baixas e comezou a construcción dunha flota de naves de guerra para defenderse de incursións dos normandos e sarracenos. E todo iso ás beiras do Ulla, un río polo que un cronista do século XVII dicía que navegaban grandes navíos cargados de mercancías.

(más…)

Carlos Maside

(1897-1958)
Profesión: Pintor.

pinmas.jpeg
A siesta. Acuarela, 19,5 x 26 cm.

Biografía: Considerado pola crítica como referente ineludible do rexurdimento artístico iniciado por Castelao, Carlos Maside naceu en San Xulián de Requeixo (Pontecesures) en 1897. A adolescencia pasouna en Padrón como escolante e en Vilagarcía como empregado dun almacén. En 1917 trasladouse a Madrid a cumprir o servicio militar e entrou en contacto co ambiente dos debuxantes gráficos, ao que se dedicou de volta a Galicia. En 1923 participou na Coruña nunha exposición con catro caricaturas e traballou no Faro de Vigo e en El Pueblo Gallego, onde se encargaba dunha viñeta satírica diaria. Seguindo a súa etapa formativa, en 1926 a Deputación de Pontevedra concedeulle unha bolsa que lle permitiu matricularse nunha academia de pintura de París, visitar museos e acercarse ao panorama das vangardas abstractas e figurativas e ás formas de pensamento ideolóxico do período de entreguerras.

En 1931 instalouse definitivamente en Galicia: en Vigo e sobre todo en Santiago, onde realizou a súa primeira exposición individual, na que alternaban guaches e debuxos expresivos e populares co expresionismo dos primeiros óleos. A guerra civil afectouno profundamente e recluíuse nun misterioso e improductivo illamento, roto en 1945 ao sentir de novo a inquietude creadora. É a época da plenitude, de equilibrio entre a expresión e a técnica, de obras tan espléndidas como “A cacharreira”, “Dúas paisanas”, “Costureira”, etc. Todo este novo impulso truncouse en 1958, ano no que morreu en Santiago. Carlos Maside, que foi director artístico da editorial Galaxia no momento da súa fundación, en 1951 publicou o seu único escrito, o ensaio breve En torno a la fotografía popular. Luís Seoane, Rafael Dieste e Antonio Baltar decidiron que o museo que garda a obra e a documentación do Movemento Renovador da Arte Galega levase o seu nome.

Imaxe e texto de Sargadelos.com

Raimundo García Domínguez (Borobó)

(1916-2003)
Profesión: Xornalista

Biografía: Estudou Filosofía e Letras na Universidade de Santiago de Compostela. Na Guerra Civil forma parte do Exército Republicano, cae prisioneiro no 39 e cumpre o servizo militar en Marrocos.

A partir do ano 1940, Raimundo García comeza a súa traxectoria xornalística e colabora cos xornais El Español, Madrid, La Estafeta Literaria e as revistas Fantasía e Finisterre. No ano 1946 edítase o xornal La Noche, no que Raimundo García ou máis ben Borobó, alcume co que se fixo coñecido, publica os seus famosos artigos chamados «Anacos». Neste xornal ocupou todos os cargos até chegar á súa dirección, cargo que tamén desenvolveu no xornal O Correo Galego e o Chan.
Posteriormente, marcha a Madrid facéndose cargo da subdirección do 3 E, o primeiro xornal económico. Por último, entra como redactor xefe de Archivos na Axencia Efe, onde permanece até a súa xubilación.

Colaborou ademais en La Vanguardia, ABC, Informaciones, Pueblo, El Pais, e Blanco y Negro, entre outros.

Recibe no ano 1996 a Medalla Castelao, outorgada pola Xunta de Galicia, e no seguinte ano, o Madrigallego de Ouro. Ademais foi recoñecido co premio de xornalismo Roberto Blanco Torres, co premio da Fundación Otero Pedrayo polo seu mérito na comunicación e no ano 2003 o Concello de Boiro noméao Fillo Adoptivo da vila.

Obras principais: Cómpre salientar os seus artigos «O novelo dos anacos» e «Anacos», as comedias Duce, Duce, ¿Quién mató al Meco?, Elección Parcial, Aura e El complejo de Polícrates e as narracións e guións de cine Xoán Porreás, Tina e La Piñeira.