En busca del secreto de la buena vida.

Conseguir una buena vida tiene su secreto y descubrirlo será el objetivo que se marquen cerca de 700 escolares de los concellos de Catoira, Pontecesures, Valga, Dodro, Padrón y Rois, que participan en una iniciativa del Plan Nacional sobre Drogas y que en la comarca desarrolla el Plan de Prevención das Drogodependencias. Los alumnos de quinto y sexto curso de Educación Primaria ya tiene en su poder el juego interactivo ??El secreto de la buena vida?, con el que además de divertirse y sortear toda clase de aventuras, aprenderán a valorar el bienestar físico, psíquico y social. Aunque, sólo los jóvenes de Primaria podrán participar en el concurso establecido a nivel nacional, el Plan de Prevención decidió repartir también el material y el CD-Rom con el juego entre los alumnos de primero de ESO, para ofrecerles también un instrumento lúdico y, a la vez, educativo sobre la prevención de las drogodependencias.
La misión que se plantea a los escolares es encontrar y perpetuar el misterio mejor guardado de la historia: el secreto de la buena vida. Para conseguirlo tendrán que viajar por toda España y recorrer cada una de las diecinueve comunidades y ciudades autónomas. En cada estación les espera una aventura o un reto que tendrán que superar para acercarse un poco más a la resolución final.
El juego les ofrece diversas posibilidades, como hablar con otros personajes, hacer fotografías, llamar a través del teléfono móvil o desplazarse por las distintas estaciones, además de alimentarse y descansar para tener las fuerzas para completar la misión. A esto se añaden minijuegos y tareas que ayudarán a cada participante a conseguir más puntos, recuperar energía y descubrir algunas pistas que puedan ayudarle en su objetivo. Al final, si completan el juego con éxito, podrán descubrir el verdadero secreto de la buena vida.
Junto al CD-Rom con el juego, a cada alumno se le ha hecho entrega también de una agenda escolar que les proporcionará toda la información necesaria para contestar a las preguntas que les irán formulando a lo largo de su aventura interactiva por España. Además, en cada página incluye mensajes sugerentes que pueden estimular a los jóvenes a alejarse de los peligros de las drogodependencias. Algunas de las citas fueron escritas por escolares de su misma edad.
Los alumnos que hayan cubierto la ficha de participación en sus respectivos colegios entrarán en una competición a nivel nacional. En función de los puntos acumulados al final del juego, en cada comunidad autonómica habrá un vencedor que recibirá un merecido premio. Asimismo, tendrá la posibilidad de participar en una gran final a nivel nacional en la que los regalos serán todavía más estimulantes.

DIARIO DE AROUSA, 09/10/09

Destrucción del primer ferrocarril de Galicia (I)

Si Jhon Trulock y su nieto Camilo José Cela se levantasen de su tumba y viesen como en un futuro próximo se destruye parte de la historia del primer ferrocarril de Galicia, el abuelo diría :”You might told me before!. Shit” (¡podrías habérmelo dicho antes!. Mierda) Su nieto sería más explicito “¿A qué microcéfalo se le ha ocurrido semejante idea? ¡Carallo!”. Seguido de los calificativos más selectos de su vocabulario académico.
Padrón y otras poblaciones del recorrido ferroviario se quedan sin tren. Pienso en muchos amigos, ya fallecidos, que unidos a Cela serían una sola voz de protesta. Pienso en Manuel Beiró Buján, Camilo Agrasar Vidal, José Pérez Naya y su hermano, Borobó y muchos que, de una forma u otra, fuimos asiduos al tren. Y remontándonos al principio del ferrocarril encontramos a nuestra querida poetisa del Sar, Rosalía de Castro.
No se pueden destruir 135 años de historia. ¿Cómo se va a privar a los ciudadanos de han vivido y viven del tren?. Un tren que usan obreros para ir a su trabajo, estudiantes que van a la universidad y ancianos para hacer sus revisiones médicas en el hospital. Somos conscientes de que el AVE va a reportar beneficios a un sector de la sociedad que necesita un desplazamiento cómodo y rápido. Somos los primeros en no oponernos al progreso de un tren de alta velocidad. pero conservemos un tren histórico y que utilizan ciudadanos humildes que no necesitan la velocidad para sus desplazamientos.
Uno piensa en aquel tren de Varela. de corto recorrido, Vilagarcía-Santiago y que fue testigo transportando a estudiantes, soldados, estraperlistas, pimenteiros de Herbón, leiteiras de Osebe y, por supuesto, al popular y simpático Tiro Liro. El AVE arrolla un tren histórico. La ministra fue categórica: “El tren de cercanías desaparece”. No se entiende que una ministra de Fomento no fomentara más el transporte público, que cubra las necesidades de ciudadanos económicamente débiles. Se promulga la Ley de Memoria Histórica. Señor presidente del Gobierno: aquí tiene una oportunidad de oro para exhumar la historia del primer ferrocarril de Galicia.
En fin, estamos seguros que esta desfeita ferroviaria si se produce en el País Vasco o Cataluña, la ministra y el Gobierno al que pertenece aganarían una medalla olímpica en la carrera de fondo.

Carta al director de “LA VOZ DE GALICIA” de Ángel Cousiño Álvarez (Licenciado en Pedagogía) 08/10/09
Vilagarcía

La buena noticia de la variante para Padrón.

En los primeros días de la semana próxima se procederá, en dependencias municipales, al levantamiento de actas de ocupación para el inicio de las obras de la variante de Padrón, obra que por importe de más de 21 millones de euros y con un plazo de ejecución de dos años, acaba de licitar el Ministerio de Fomento que preside el gallego José Blanco. La obra se suma a otras que también recientemente se anunciaron para Tierras de Santiago, muchas de ellas tras una hibernación que hacía prever que jamás se acometerían, y todas bajo idéntica responsabilidad ministerial. Por eso es de justicia traerla aquí con el adecuado alborozo que provoca saber que las largas y repetidas colas para atravesar la capital del Sar pasarán pronto a la historia. Como de justicia será, asimismo, inventariar toda esa ingente contratación que en los pocos meses que el titular de Fomento lleva en su cargo se han llevado a cabo tanto en el ámbito geográfico de Tierras como en el más extenso de Galicia. Según a quien se consulte y su pertenencia política, hay discrepancias al enjuiciar el paso de José Blanco por la Secretaría de organización del PSOE. Lo que nadie le discute, ni siquiera sus adversarios políticos, es lo brillante que resulta su gestión ministerial y que tanto está beneficiando a Galicia.

Columna “Rosas”. TIERRAS DE SANTIAGO, 29/09/09

Un valgués revoluciona a física cun traballo sobre a magnetorresistencia.

Alpi

Alberto Piñeiro Rodríguez, nacido en Campaña (Valga) hai 25 anos, acaba de facer historia ó gañar o premio David Prize ó mellor póster de teoría presentado de xeito individual no congreso Trends in NanoTechnology 2009, celebrado en Barcelona, con carácter internacional. Os outros premios foron parar a franceses, canadianos, alemáns, holandeses, fineses e españois.
“O traballo plo que me deron o premio está baseado en resolver o cuarto problema físico máis importante da década segundo a American Physical Society (APS), que é o da separación das fases nuns materiais denominados manganitas, e que consiste en entender como xorden certas fases magnéticas e eléctricas ordeadas observando o cambia do dopado preto dun punto crítico ben determinado experimentalmente” explica dende a Facultade de Física de Santiago. Nestre centro licenciouse en 2006 e nel está elaborando a tese de doutoramento, que prevé rematar dentro de ano e medio. Así mesmo, traballa como investigador da USC no equipo do profesor Daniel Baldomir, que “ten una calidade humana e científica moi elevada”.
Aínda que ó comun dos mortais a descrición dos traballos que lle dou o premio les sone a chinés, Alberto Piñeiro explica que “ademais de axudar á optimización da tecnoloxía das baterías dos teléfonos portátiles (entre outros aparellos electrónicos) para almacenar a enerxía coa que surten o dispositivo, farase posible un salto cualitativo nas memorias dos ordenadores portátiles, que tamén son magnéticas”. Noutras palabras, “esta tecnoloxía pode rachar coa sociedade”
A propiedade física que está detrás diso coñécese como magnetorresistencia e tamén pode servir nun futuro para “detectar campos magnéticos moi pequenos como a posición dun vehículo” e tamén explica o fenómeno da conductividade, presente en trens magnéticos que levitan sobre os raís e dos que xa se construíron prototipos en Alemaña e Xapón.
Alberto Piñeiro séntese “moi contento” de lograr o David Prize e confesa que, cando o xurado empexou a dicir o nome do seu traballo, non o cría. “? principio pensei que era un erro, pero logo a satisfaciión foi tremenda. Cando se recoñece o traballo séntese inmensamente feliz”.

DIARIO DE PONTEVEDRA, 16/09/09

Una aventura sobre ruedas.

Faramello

Una completa exposición repasa en el centro sociocultural Aurelio Aguirre de Conxo la historia de la primera línea de tren gallega, entre Cornes y Carril

Aquel 15 de septiembre de 1873 fue un día grande. Un globo aerostático surcó los cielos de Carril a las doce menos cuarto, justo en el mismo momento que a ras de suelo, y a 42 kilómetros de distancia, en Cornes (municipio de Conxo), el penitenciario de la Catedral de Santiago, señor Palacios, bendecía cuatro locomotoras inglesas de dos ejes acoplados con gran redoble pirotécnico; el tren acababa de llegar a Galicia.
Quienes sientan nostalgia de aquel primer ferrocarril, o los que quieran conocer más acerca de la aventura que supuso semejante infraestructura a finales del siglo XIX, tienen una cita con la exposición A primeira liña do ferrocarril en Galicia: Cornes-Carril, que ayer se inauguró en el centro sociocultural Aurelio Aguirre de Conxo.
Tan documentados están los paneles que, si uno se concentra, casi podrá sentir el olor del carbón de hace 136 años en aquella primitiva estación de madera de Cornes.
Xulio Noya Liste, responsable del centro que acoge la muestra, explica que los paneles se han situado para que el visitante vaya realizando un recorrido cronológico de lo que fue una auténtica aventura, una luz en un período en el que Galicia vivía en la sombra de ninguna parte.
«Aquela liña -dice Xulio- supuxo un reto para Santiago e, ademais, serviu para poñer en valor a toda unha serie de persoas que conseguiron facer realidade esa idea de unir Santiago co mar; Vigo tiña mar; A Coruña tiña mar; e Santiago precisaba ese mar».
La Real Sociedad Económica de Amigos del País y el geógrafo de Portas Domingo Fontán tuvieron mucho que ver en el germen del primer ferrocarril gallego; pero no fueron, ni mucho menos, lo únicos. «Fontán tiña un coñecemento exhaustivo do territorio (explica Xulio) e o seu labor foi básico».
A través de los distintos paneles, que incluyen textos, gráficos, fotografías y reproducciones de documentos de la época, la aventura ferrocarrilera de aquellos visionarios va tomando forma en la sala de exposiciones del centro Aurelio Aguirre. Hay mucho material y muy bien documentado así que, como cuando uno se sube al tren, lo mejor es tomárselo con calma, disfrutar y no estar pendiente del reloj. Solo así llegará el visitante a familiarizarse con personajes vitales en aquella gesta de 42 kilómetros, como el inglés John Stephenson Mould (que llegaría a ser arrendador de la explotación), de su socio italiano Camilo Bertorini y del yerno de este, John Trulock (bisabuelo y abuelo de Camilo José Cela, respectivamente); o de Eugenio Montero Ríos, o de la propia infanta Isabel. Todos ellos y muchos más tuvieron mucho que ver con aquel avance sensacional, no exento tampoco de sombras y de intrigas. Y podrá el visitante descubrir cómo otros sueños visionarios, como el ferrocarril de la Costa da Morte, o el enlace ferroviario de Padrón a Cambados, se quedaron en simples proyectos. Las estaciones, los personajes, incluso los accidentes… la aventura del primer tren gallego tiene un merecido homenaje en Conxo.

LA VOZ DE GALICIA

A GA?ADORA DO APOLOGHIT 2009,? NATURAL DE VALGA E CHAMASE SILVIA CERNEIRA (A BANDA DA BALBINA)

Xunto con Ramón Raíndo, acaba de gañar a cuarta edición de ??A Polo Ghit?? coa súa canción ??O fillo do mar??, un tema cargado de retranca sobre as herdanzas. O concurso, organizado polo portal web Vieiros e a Radio Galega, ofrece tamén un panorama da música que están a facer grupos novos como Banda Potemkin, O Sonoro Maxín ou Fracasados de antemano

Non hai verán que sexa tal se non vén coa verbena da man”. E este ano, o ghit do verán pariuno A Banda da Balbina. O Fillo do Mar é o título da canción co que Ramón Raíndo e Silvia Cerneira, compoñentes do grupo, convidan a mover o corpo ??retranqueando?? as leas das herdanzas. Aínda que a cuarta edición de A Polo Ghit, o concurso organizado polo portal web Vieiros e a Radio Galega, recibiu menos cancións ??58??, as letras volven ser orixinais e sorprendentes.

Á final do certame chegaron cinco temas elixidos polo público e outros cinco por un xurado composto por Belén Xestal e Alberto Dopico (do programa da TVG Quen Toca?), Alberto Rivero (Radio Galega) e o humorista Roberto ??Tonecho?? Vilar. Os votos a través de Internet foron parar maioritariamente a Lonxe da praia de Lolo Arincón pero os gañadores fi A Banda da Balbina. Falamos con Silvia Cerneira, a voz e compositora de A Banda da Balbina que declara a verbena como parte importante do ADN mitocondrial dos galegos.

Como decidides crear A Banda da Balbina?

Pois naceu o ano pasado para presentar unha canción ao ??A Polo Ghit??. O nome naceu da ??Estomballada??, o título do tema que presentamos o ano pasado, que falaba do traballo que se leva a cabo no rural. Din que é moi bonito ir á vila e á aldea de vez en cando e estar alí de vacacións, pero ninguén quere traballar no campo, loxicamente, polo que esixe de esforzo. A canción falaba da xente do campo, era a historia dunha moza que tiña que traballar na leira e non lle apetecía absolutamente nada. Entón, pensando no libro ??Memorias dun neno labrego?? no que o rapaz protagonista se chamaba Balbino, decidimos poñerlle A Banda da Balbina, unha rapaza da aldea. Este ano, como mantiñamos a liña musical e das letras que falan do que lle pasa á xente do rural, decidimos manter o nome.

As dúas cancións, tanto a deste ano, ??O fillo do mar?? como ??Estomballada??, teñen en común non só que falades da vida no rural senón tamén a música da verbena.

Si, aínda que a música deste ano é totalmente diferente á do ano pasado, están relacionadas en que son músicas de pachanga, para bailar e divertirse, que é o que queremos coa nosa banda.

Ti encárgaste de compoñer as letras e Ramón da parte musical.

Si, temos o traballo así repartido. Eu fago as letras aínda que é unha cousa conxunta porque cando escribo algo el sempre me dá ideas.

Ambos traballades en orquestras, non?

Si, Ramón está traballando nunha orquestra pero eu xa non, deixeino en marzo deste ano.

De aí sae a influencia da vosa música?

Ben, realmente, a idea xurdiu o ano pasado porque nas orquestras sempre escoitas o mesmo. Hai xente que se queixa diso, pero realmente, ao final, a xente o que quere oír son sempre as mesmas cancións. Pasa con temas como ??El de los ojos negros?? que había que cantala polo menos tres veces, aínda que os cantantes e os músicos da orquestra estabamos até as narices desa canción. Normalmente, gústache cantar outro estilo de música. Se tes unha boa voz gústache cantar baladas e lucirte como músico e cantante. Pero a realidade que eu vexo é que á xente o que lle gusta é bailar e desfrutar. Cando está de festa, está de festa e quere divertirse. Por iso tiramos por esa liña xa que a canción que presentabamos estaba feita para o verán, que é unha época de festa aínda que algúns teñan que traballar. Ao mellor, na orquestra, dislle ao xefe ou arreglista: a min gustaríame cantar esta canción de Malú ou de Whitney Houston pero ao final, a xente o que quere é esta de ??Cada día máis linda, máis linda?? ou o ??Polvorete??. A xente está para pasalo ben, non para escoitar letras.

De feito, o obxectivo de ??A Polo Ghit!?? é buscar a canción galega do verán.

Claro, claro. Eu tiña as ideas moi claras. Ramón xa se presentara outros anos pero con outros proxectos e facendo outro estilo de música. Eu son máis pachangueira, a verdade. Dicíame Ramón: “Ti, que tes letras de cancións feitas e que son do estilo do verán, podías presentalas”. A verdade é que foi un concurso non feito á medida pero unha oportunidade para presentar o que faciamos.

Dis que para vós é unha oportunidade, como viches o nivel musical deste ano no ??A Polo Ghit???

Pois, no ámbito musical, o concurso mellorou moitísimo porque moitos eramos grupos que xa nos presentaramos o ano pasado. Aínda que A Banda da Balbina é recente, pois este é o segundo ano que nos presentamos. Pero había grupos que levaban presentándose anos atrás e nótase xa a calidade das composicións. Iso, contando con que somos grupos que, a maioría, non temos cartos para gravar a canción nun estudio. Cada un grava co que pode e co que ten e aínda así a calidade musical da xente que presentaba os temas mellorou moitísimo. Este ano foron moitos menos os grupos pero a calidade mellorou bastante.

A partir de agora xa estades pensando en editar un disco e en comezar a tocar pola vosa conta.

Ben, nós xa tiñamos pensado aínda que non gañaramos, como temos algunhas letras, xa falaramos de grabar un disco caseiro e intentar movelo por festivais de verán. Gañar sempre che pon as cousas máis fáciles. Xa de premio tes concertos e resulta máis fácil darte a coñecer.

Que a vosa canción so.ne a través da radio supoño que vos facilitará moito poder difundila por toda Galicia.

Si, a Radio Galega e as radios en xeral axudáronnos moito porque o ano pasado nós non quedamos nin de finalistas coa ??Estomballada??. Porén, os medios seguíana movendo. Para os grupos de música que facemos cancións en galego e que somos xente que nos dedicamos a outra cousa e que nos gusta dedicarlle o tempo que temos libre á música en galego son moi importantes os medios de comunicación. Neste caso, ao ser música, a radio inflúe moito máis. Nós facemos música pero se non temos quen a mova non nos serve de nada. Para iso, o ??A Polo Ghit!?? é un trampolín e a Radio Galega está apoiando isto bastante.

Que pensades das críticas que se lle fan ao concurso, sobre o sistema de votacións, que a fórmula está resesa ou que a música dos grupos non acaba de chegar ao gran público?

Eu non sei se é o xeito de facelo ou non pero de todos os xeitos, todos os concursos reciben críticas, dá igual que sexa o ??A Polo Ghit??, ??Operación Triunfo?? ou ??Eurovisión??. Sempre hai xente que vai a criticar o modo de votar. Pero hai unha cousa que está clara: cando presentas unha canción a un concurso tes que ler as bases. Se che interesa preséntaste e se non, non. Todo se pode mellorar, e o ??A Polo Ghit!?? non ten un gra premio como teñen outros concursos de música pero se te fixas todos os concursos teñen algo que criticar. Internet é difícil de delimitar tanto para recibir como para mandar información. Non sei cal sería a fórmula adecuada de votar pero moitos presentámonos porque é un trampolín que temos e aceptamos as bases.

As dúas cancións que coñecemos de A Banda da Balbina teñen unha boa dose de retranca. O resto do voso repertorio segue esa liña?

Si, gústanos contar historias, á parte de que a música sexa pegadiza e che faba mover aínda que só sexa un pé se non es moi bailador. Gústanos as cancións cun pouco de retranca, coas que á xente lle gusta sentirse identificada. Eu, pola experiencia que teño nas verbenas, creo que á xente lle gusta escoitar cancións que sabe e pode cantar. Gústalle escoitar cancións coas que se sintan identificados ou que lle fagan lembrar algo da súa vida. Nós, co tema da ??Estomballada?? atopamos que moita xente se sentía identificada. E con esta canción tamén, porque é un tema que se adoita dar no rural e en todos lados. Sobre todo, con sentido de humor. O resto das nosas cancións van por aí: son temas costumistas, do rural, do pobo, dos que a xente poida dicir que coñece un caso parecido.

Para vós ten algo de compromiso compoñer cancións en galego?

Si, eu se quero contar algo que me pasou a min, a miña realidade que me rodea non está fóra de Galicia. ? como un escritor que conta unha historia sobre algo que lle resulta próximo. Eu teño que falar de cousas que me quedan cerca. E o que me rodea está en Galicia. Os que facemos música en galego temos menos medios de difusión que os que fan música en castelán, que chegan a máis xente. Pero eu non podo cantar cousas que pasan fóra cando a min o que me pasa e me rodea está aquí.

Moi personal

A Banda Balbina creárona nos Ánxeles (Brión) Silvia Cerneira, de Valga, e a súa parella, Ramón Raíndo, da Pobra do Caramiñal. Silvia é técnico en animación sociocultural, pero tamén traballou como cantante en orquestras. Gústalle ler, ir ao cine e ao teatro ??é actriz de Teatro do Cachuzo?? e defínese como ??pachangueira??. Ramón ten estudos de guitarra clásica e de jazz e traballa en orquestras.
Fonte : El Correo Gallego 6-9-2009

.Dende aquí a miña felicitación toda unha artistaza todoterreo,Silvia Cerneira e ós seus compañeiros,xa que o premio é totalmente merecido.Noraboa