Concluída a experiencia do Torneo “Concello de Marín” de Seleccións Autonómicas, a Área Deportiva FGB dou a coñecer as Seleccións Galegas Minibasket definitivas que competirán en San Fernado (Cádiz), entre o 4 e 8 de abril; no agardado Campionato de España, entre as que se atopa a cesureña Sara Liñares Blanco, xogadora do Instituto Rosalía (Fedesa) de Santiago de Compostela.
As indicadas listas oficiais, que poden consultarse nos documentos, constitúense tras unha ampla etapa de preparación que puido realizarse gracias ao esforzo e participación de todos os adestradores, xogadores e xogadoras que teñen formado parte da mesma, así como dos seus familiares e, por suposto, clubs de orixe. A todos eles, o noso recoñecemento.
O futuro máis inmediato
Ambos os combinados galegos xa definitivos teñen agora por diante un mes de marzo no que afrontarán dúas xornadas de adestramentos (8 e 29 de marzo) e a posibilidade de desputar outro torneo amigable fóra da nosa Comunidade (21 e 22 de marzo).
Es una mujer de 59 años que residía en Valencia y se alojaba en un hotel de Padrón del que salió apenas una hora antes de ser encontrada muerta -No presentaba signos de violencia.
Los pescadores de lamprea que faenan en aguas de Pontecesures
recuperaron ayer el cadáver de una mujer de esta localidad, aunque
afincada en tierras valencianas. El avistamiento y recuperación del
cuerpo cuando flotaba en el Ulla resultó providencial, ya que en caso
contrario las corrientes podrían haberlo arrastrado a la ría y
esconderlo para siempre.
Se trata de María
Rosa Ríos Doce, una mujer nacida en abril de 1960 en la localidad
pontecesureña que tiene familia en la misma, aunque reside en Valencia y
se alojaba desde hace una semana en un hotel del municipio vecino de
Padrón.
El
cadáver fue localizado al filo de las diez de la mañana -una hora
después de que saliera del establecimiento hotelero con absoluta
normalidad-, efectuándose el levantamiento del mismo al filo de las
11.30 horas para proceder a su traslado al Hospital Clínico
Universitario de Santiago.
Carecía
de cualquier tipo de documento identificativo y tampoco existían
denuncias previas por desaparición, lo cual retrasó su identificación
durante unas horas.
Finalmente
la Guardia Civil, que había tomado muestras de sus huellas dactilares
para tratar de identificarla, pudo confirmar por ese método que se
trataba de María Rosa Ríos Doce.
Al
mismo tiempo, los agentes constataban in situ que el cuerpo no
presentaba signos externos y/o aparentes de violencia, por lo que será
la autopsia la que determine la causa exacta de la muerte, aunque inicialmente se baraja la posibilidad de que se debiera a causas naturales o bien a un suicidio.
Algunas
fuentes sostienen que la víctima padecía problemas psiquiátricos, y
estos podrían haberla llevado a arrojarse al cauce fluvial. Un familiar
de la víctima llegó a precisar que atravesaba diversos problemas de
índole personal y que estaba anímicamente mal.
También
parece probado que la muerte pudo haberse producido apenas unos minutos
antes de la localización del cuerpo, ya que no presentaba rigidez
alguna. Tanto es así que en un primer momento incluso se le practicaron
maniobras de reanimación, aunque sin éxito.
Cabe incluso la posibilidad de que en el momento de ser encontrada flotando en el gua la mujer estuviera aún con vida.
Lo
único cierto es su cuerpo estaba siendo arrastrado río abajo cuando fue
visto por los integrantes del colectivo de valeiros que se encontraban
en el lugar pescando lamprea.
Al
verlo, los tripulantes de la lancha “Eu”, patroneada por Ramón Barreiro
-que no es la primera vez que rescata un cadáver- optaron por recogerlo
y acercarlo al lugar de Aduana, en la orilla perteneciente al municipio
coruñés de Padrón, a escasos metros del acceso principal a la factoría
de Finsa y del puente romano que une las provincias de A Coruña y Pontevedra.
Su llamada al 112 hizo que hasta el lugar se desplazaran efectivos de la Guardia Civil, Policía Local y Servicio de Emergencias de Padrón, además del coche fúnebre en el que fueron trasladados los restos.
Pintores/as industriais para Valga e arredores. Requisitos: experiencia mínima de 6 meses en pintura de chapa, pintura de metal, lacado… etc.
Carretilleros/as para zona de Pontecesures. Requisitos: experiencia mínima de 6 meses en carretilla eléctrica frontal. Envio de CVs ó mail: carolina.souto@adecco.com ou chamar ó teléfono 981954870.
A mostra sobre o seu legado no pazo compostelán, no que o artista soñou con poder expoñer o seu traballo, podería ser o xerme dun Museo da Vangarda Histórica.
Moi preto do que foi o seu estudo durante a maior parte da súa vida,
na compostelá rúa do Vilar; asentado na praza do Toural pola que tantas
veces camiñou, o pazo de Bendaña acolle durante todo este ano a
exposición Carlos Maside. Patrimonio de Galicia, na que se poden ver as obras do legado do artista adquiridas polo Consorcio de Santiago e a Deputación Provincial da Coruña.
Unha
mostra que resulta moi especial, xa que el sempre imaxinou que a súa
obra puidera permanecer na capital galega e ser exposta ao público no
pazo de Bendaña, nun lugar tan familiar e admirado polo artista, e parte
integrante dunha Compostela que el definía como “unha cuestión de
espazo”, e da que pintou rúas e prazas en non poucas ocasións.
Por tanto, desta forma e grazas á iniciativa da Fundación Eugenio
Granell, faise así realidade, case 62 anos despois do seu falecemento,
un desexo expresado en numerosas ocasións ao seu sobriño Julio Maside,
co que paseaba cada día polo entorno da cidade.
Aberta ata o 31 de decembro na primeira sala do museo, a Philip West,
pódese percorrer de martes a venres, en horario de mañá e de tarde, e
todos os sábados pola mañá, ata o próximo 31 de decembro, agás os
festivos.
Nela, os visitantes terán ocasión de observar obras de referencia da súa traxectoria artística como os óleos Mercado (1950), Paisaxe de Compostela (1931), Tenda (1933), Cacharreira (1942) ou Lavandeiras (1953).
Xunto a eles, o seu autorretrato de 1937, un pastel sobre papel, e gouaches como Dúas paisaxes e Xardas, así como lapis e pasteis da primeira metade dos anos corenta como A nena do libro, Dúas nenas, Nena coa man no peito ou Arrolando a moneca.
Un conxunto de pezas enmarcadas no período que vai desde o cadro de 1930 Muller sentada
-aínda que este por agora está exposto temporalmente en Vigo e se
espera incorporar máis tarde á mostra compostelá- ata o do ano 1953 Lavandeiras.
Completan a exposición na Granell diversa documentación e libros da
biblioteca da entidade museística relacionados con Carlos Maside. Un
artista ao que Eugenio Granell refírese no seu libro Memorias de Compostela. Visión orlada por estrellas, islas, árboles y antorchas,
no que conta como o seu irmá Mario foi animado por Maside, “o pintor
máis colorista na súa arte entre os que había en Santiago”, a realizar
una exposición na rúa do Vilar en 1928.
De feito, a mostra sobre o legado do de Pontecesures enmárcase nas
actividades que a fundación leva anos realizando, como maratóns de
lectura sobre escritores dos inicios do século XX e a época da
República, aos que Granell coñecía e admiraba, entre os que tamén
estaban Antón Avilés de Taramancos, Manuel Lugrís, Valle-Inclán, Manuel
Antonio, Antonio Fraguas e Carballo Calero.
Unha mostra que, tendo en conta que amosa o legado adquirido pola
Deputación da Coruña, podería servir para impulsar a creación dun Museo
da Vangarda Histórica que incluíra obras dos seus compañeiros Arturo
Souto e Manuel Colmeiro.
Ademais dun gran reclamo turístico, suporía poñer a pintura galega
contemporánea ao nivel que lle corresponde, partindo do traballo do
impulsor da chamada Arte Nova, o novo realismo que Maside promove desde
Galicia.
Gran referente da arte renovadora durante a primeira metade do s. XX
Gran referente da arte renovadora, Carlos Maside foi debuxante de viñetas en diferentes xornais e ilustrador de libros.
Becado pola Deputación de Pontevedra, viaxa a Madrid e París, onde entra en contacto coas vangardas históricas.
Evoluciona desde unha obra delicada hacia perfís duros e angulosos,
apartándose da influencia de Castelao, o seu mestre e mentor, para
aproximarse aos grabados xilográficos dos expresionistas alemáns.
O carácter ornamental da estampa xaponesa inflúe na súa creatividade,
ao igual que a estética do modernismo, e o cromatismo protagoniza a súa
obra.
Vai imprimindo unha profunda volumetría, nun argumento novedoso para a
época, amosando unha concepción pictórica que se rebela contra o
academicismo.
A súa obra empeza xa a ser considerada polos especialistas pedra angular da xeneración dos pintores renovadores galegos.
A Guerra Civil e a ditadura levan a moitos dos seus compañeiros ao
exilio, aínda que con algúns deles manterá unha estreita relación
epistolar, como é o caso de con Luís Seoane.
Será esta unha época moi dura para Maside, ao que lle quitan a
cátedra como profesor e lle impiden expoñer a súa obra, pero o artista
decide permanecer en Galicia, alegando que prefire morrer na súa terra,
admirando a súa paisaxe e preto da súa nai, antes que ter que vivir no
estranxeiro, aínda que fora moito mellor do que o estaba a facer.
Unha terra desde a que proclama o novo realismo, plasmando imaxes que “unidas unhas con outras compoñen o gran mural da vida moderna, da historia presente; imaxes que compoñen a súa utopía de Galicia”, en palabras da súa biógrafa María Esther Rodríguez Losada.
Perdieron población 251 ayuntamientos gallegos en 2018.
La población de Galicia a primero de enero del pasado año ascendió a
2.699.499 habitantes. De ellos, 100.868 son de nacionalidad extranjera.
De los 313 municipios que conforman su geografía, 251 cerraron el pasado
2018 con saldo demográfico negativo, solo 53 ganaron población y nueve
sumaron los mismos vecinos que en el ejercicio anterior.
De acuerdo con los datos a 1 de enero de 2019 del padrón
municipal que publicó ayer el Instituto Galego de Estatística (IGE), A
Coruña y Pontevedra concentran la mayor parte de los municipios que
registraron crecimiento de habitantes con 20 y 19, respectivamente. Por
contra, en Ourense solo hubo siete ayuntamientos (Allariz, Amoeiro,
Baltar, A Merca, Pereiro de Aguiar, Piñor, Quintela de Leirado y San
Cibrao das Viñas) con aumento de población, igual número que en Lugo
(Castro de Rei, Folgoso do Courel, Lugo, Pantón, Riotorto, Sober y
Burela).
LUGO Y OURENSE EN ROJO. En función de los datos del IGE,
un total de 83 ayuntamientos ourensanos y 57 lucenses vieron cómo caía
su población en 2018, lo que supone el 90% y el 85% de los municipios de
Ourense y Lugo, respectivamente. Además, dos ayuntamiento mantuvieron
los mismos habitantes en Ourense, circunstancia que también se dio en
otros cuatro municipios de la demarcación luguesa.
En la provincia de A Coruña, hubo crecimiento de vecinos en los
municipios de Ames, Ares, Arteixo, Borio, Boqueixón, Cambre, Carballo,
Carral, Cee, A Coruña, Frades, Irixoa, Miño, Oleiros, Ordes, Oroso,
Sada, Santiago, Teo y Vilarmaior.
Además, Campo Lameiro, Cangas, Gondomar, A Lama, Meis,
Mondariz-Balneario, Oia, Pazos de Borbén, Pontevedra, Portas,
Ponteareas, Ponte Caldelas, Pontecesures, Redondela, Salceda de Caselas,
Salvaterra de Miño, Sanxenxo, Tomiño y Vigo fueron los ayuntamientos de
la provincia pontevedresa que tuvieron un saldo positivo en 2018.
CIUDADES. En cuanto a las siete ciudades gallegas, solo
Ourense y Ferrol experimentaron bajadas en su padrón municipal a 1 de
enero de 2019. Así, la ciudad naval perdió 734 personas mientras que en
la capital ourensana el descenso fue de 272.
Por contra, Vigo con un aumento de 1.722 vecinos, A Coruña con 861 y Santiago con 855 registraron los mejores datos entre la Galicia urbana, en la que Lugo (251) y Pontevedra (227) también experimentaron crecimientos. En los siete ayuntamientos más poblados, que se corresponden con los de las grandes urbes, cuya población global es de 991.938 habitantes, se concentra un tercio del total de la demografía gallega, según las cifras publicadas por el citado instituto estadístico.
La Audiencia de Pontevedra absuelve a los cuatro acusados de la desaparición del lugarteniente del narco ribeirense // Nueve años después se cierra otro capítulo.
Otra puerta que se cierra en uno de los casos más extraños de la
crónica negra del narcotráfico gallego: el de la desaparición del
ribeirense José Antonio Pouso Rivas, alias Pelopincho, sobre
quien durante mucho tiempo se mantuvieran dos hipótesis policiales. Una
parte de los agentes antidroga destinados en Galicia sospechaban, y
sostenían, que había huido y estaba en algún lugar de Sudamérica
disfrutando del mucho dinero acumulado. Otros, por el contrario,
defendían que su última jugarreta, tratar de engañar a unos peligrosos
narcos marroquíes y a sus socios arousanos, le había salido mal y estaba
muerto y enterrado en algún punto próximo a Santiago de Compostela.
Ayer se conocía que la sección cuarta de la Audiencia Provincial de
Pontevedra absolvía a Fernando Suárez Suárez, Juan Manuel Fabeiro
Torres, Juan José Chávez y Manuel Sineiro Fernández, alias Machucho,
los cuatro acusados de ser los responsables de la captura y
desaparición en noviembre de 2010 de Bernardo Amil Villanueva, uno de
los hombres de confianza de Pelopincho, que le acompañaba cuando no se volvió a saber nada más de ellos.
El
vehículo Volkswagen New Beatle, que conducía Amil, apareció calcinado y
con las llaves puestas a las 00.25 horas del día 20 de noviembre de
2010 en un monte de Brión. En su interior no se localizaron restos
humanos por lo que se sospecha que sus cuerpos pudieron ser bien
enterrados cerca de ese lugar o arrojados al mar en el corazón del
Océano Atlántico, como llegó a insinuarse.
De esta forma se cierra la última vía que aún permanecía abierta sobre el posible paradero de Pelopincho y su lugarteniente. Los cuatro acusados mantuvieron silencio durante la vista y rechazaron las acusaciones.
Para llegar a esta decisión, el tribunal sostiene que carece de
“indicios suficientes” que permitan atribuir la comisión del delito de
detención ilegal que les imputaba la Fiscalía a los sospechosos. “Es
más, cabría sostener, incluso, que la detención ilegal que se ha venido
atribuyendo a los encausados no es más que una mera hipótesis ante la
imposibilidad de poder atribuir un delito diferente al no haberse tenido
más noticias del desaparecido desde aquel lejano 19 de noviembre de
2010 en que salió voluntariamente de su domicilio y su pareja
sentimental lo vio por última vez”, destacan los magistrados en la
sentencia.
Los jueces señalan en el fallo que el hombre “salió voluntariamente
de su domicilio”, situado en Pontevedra, sobre las 12.30 horas y, a las
13.56 horas, por la conversación telefónica que mantuvo con su pareja
sentimental, “todo estaba bien”. A partir de ahí, y a través del rastro
que iba dejando el móvil de Bernardo Amil y sus colegas en las
antenas de la telefonía se pudo saber que habían pasado por Negreira,
Vimianzo, Mazaricos, Padrón (polígono de la Picaraña), Teo, Santiago,
Pontecesures, y Vilanova de Arousa.
Los magistrados declararon nulas unas escuchas realizadas de una
conversación entre Fernando Suárez y Manuel Sineiro, que tuvo lugar en
el interior del coche policial y en la Comisaría tras su detención, en
la que se referían a una fallida operación de tráfico de hachís en la
que habrían participado los dos desaparecidos y los acusados que habría
motivado la venganza. También destaca la escasa colaboración que
prestaron tanto la mujer como el padre de Amil.
El tribunal resalta que no existe “ningún dato que indique que en ese momento se hallaba retenido en contra de su voluntad”. La Audiencia, por tanto, concluye que “se desconoce en qué momento y por quién se privó ilegítimamente de la libertad al desaparecido”. A Pouso Rivas pasados nueve años ya nadie lo busca… entre la niebla.