Homenaje a Bóveda, un pintor que permanecerá “sempre en Padrón”.

Sara Paz dejó en claro que la palabra gracias no es simple como puede parecer

Gracias. Esas siete letras, así armadas, fueron repetidas a lo largo de su intervención, con un profundo sentimiento, por Sara Paz Seco, viuda de Carlos Bóveda, durante el homenaje que el pueblo de Padrón tributó al querido pintor a los 5 años de su desaparición. Profesora de Bellas Artes, Sara Paz conmovió al auditorio con esa palabra, dejando claro que no es tan sencilla como puede parecer. En un discurso breve, iniciando cada párrafo con ese sustantivo, describió la vida de su marido, demostrando cuan ligada está su obra a su amor por su Padrón y su Galicia, sus hijos Marisol y Daniel, sus años en Argentina, su “millón” de amigos, su admiración por Rosalía de Castro…

Finalizó expresando en voz alta su deseo de que un día, “que espero non tan lonxano”, un museo -con su nombre- guarde y proteja las obras de Carlos Bóveda.

Fueron las palabras que cerraron un turno de intervenciones iniciado por la presidenta de la Fundación Rosalía, Helena Villar Janeiro, muy cálida abriendo su casa al arte y a la creación.

El biógrafo de Bóveda, el periodista Miguel Piñeiro, reivindicó la falta de reconocimiento en vida del “pintor da Ponte”.

El alcalde de Padrón, Camilo Forján, y el concejal de Cultura, Eloy Carbia, sumaron más emoción con una placa que rezaba: “Carlos Bóveda. Un sentimento, un pobo. Sempre en Padrón”.

TIERRAS DE SANTIAGO, 21/07/09

Carlos Bóveda, en la memoria.

Carlos Bóveda, en una foto de archivo de octubre de 2002, cuando expuso en el Hostal de los Reyes Católicos.

Cuando se cumplen 5 años de su muerte, Padrón le recuerda con un homenaje ·· El acto institucional se llevará a cabo el día 17, en la Casa Museo Rosalía de Castro

Llevaba a Padrón en el alma y… en la paleta. Fue uno de esos pintores que llevaba en la sangre el sello de toda una estirpe, la gallega. En algunas de las entrevistas concedidas al grupo Correo Gallego, Carlos Bóveda afirmaba que su musa era su tierra natal, ésa que desde la distancia (emigró a Buenos Aires en 1964 y permaneció allí hasta el 1997) recordaba con morriña. Pintor costumbrista, su pincel retrató el alma gallega, sus paisajes, sus costumbres y sus personajes. Su paleta testimonió toda una forma de entender la vida, sencilla y espiritual. ?l era el pintor de la morriña y del amor.
Bóveda nacía en el lugar de A Ponte en 1933. Pasó 40 años emigrado en Argentina y fallecía en Galicia en 2004. La negra sombra de Rosalía le acompañaba en su último paseo. El pasado día 12 se cumplían cinco años de su muerte. El Concello de Padrón, por primera vez, le va a hacer un reconocimiento. Será el día 17 (20.30 horas), en la Casa Museo Rosalía de Castro, una figura que él adoraba. Así, bajo el lema Carlos Bóveda; a súa vida, a súa obra intervendrán Miguel Piñeiro, su biógrafo, Camilo Rodríguez Vidal, Juan Carlos Cambas y Monsterrat Alonso que hablarán sobre el artista. También el Arte Mostra Santiaguiño do Monte le hace un reconocimiento.

TIERRAS DE SANTIAGO, 14/07/09

O clan das churrerías cesureñas.

Cando Ángel decidíu adicarse a vender churros, non podía imaxinar que inauguraba unha tradición que perdura cando xa van alá catro xeneracións

A historia que conta Josefina Jamardo Doce arrinca coma os bos contos, cun «hai moito, moito tempo». Pois iso. Hai moito, moito tempo, un home de Pontecesures bautizado como Ángel decidiu subirse a un camión dos daqueles anos e empezou a percorrer os pobos da redonda de feira en feira vendendo churros. «Non ía tan lonxe coma nós agora, que percorremos toda Galicia, pero aínda andaba», conta a súa neta. Ángel chegaba, por exemplo, a Pontevedra. Non faltaba nas festas da Peregrina. «Alí, chamábanlle Capitán Pirata, pero non sei porqué».
O negocio que o Capitán Pirata se decidiu a montar foi medrando e collendo forza. Con tanta saúde creceu que os fillos de Ángel non o dubidaron e desembarcaron todos na empresa familiar. Da churrería orixinal (foi a primeira que abríu en Pontecesures) saíu un bo feixe de vendedores de churros e de pulpeiros. Nas feiras, a rede tecida polos herdeiros de Ángel medrou aínda máis coa terceira xeración, a de Fina. Ela e os seus irmáns «unha vez que tivemos que buscar a nosa vida, fumos abrindo cada un unha churrería». Ao clan pertencen establecementos con nomes tan recoñecidos como Fina, Patricia, La Cesureña, Jamardo…
O luns, Pontecesures celebrou a Festa do Churro. E alí reuniuse o clan case ao completo. Por que a terceira non vai ser a última xeración de churreiros que dea o pau de todas estas astillas, Ángel. «Del hai fillos, netos e bisnetos a traballar nesto», conta Fina. No seu caso concreto, os seus fillos traballaron durante un tempo facendo churros, pero decidiron deixar o negocio «por que é duro e atoparon vida por outros lados». Unha vida alonxada das feiras e dos sofocos do verán, cando o aceite no que se friten os doces abafa. Dos fríos e das humidades dos invernos pasados por auga. Das noites sen durmir, das longas viaxes de pobo en pobo.
«Algo bo terá que ter», di a entrevistadora. «O que ten é que gustarche», sentencia Fina. E garante que o segredo para que os churros saian ben é «facelos con cariño». «Máis segredos non hai: levan auga, fariña e azucre. E aceite para fritilos, claro», explica. Esa mestura tan sinxela e tan de toda a vida segue a ser un doce apreciado en todas as feiras de Galicia.
Os novos produtos
«Cando o meu avó empezou nisto, o que facía era o churro tradicional», conta Fina. Para darlle guerra aos outros produtos que foron aparecendo no mercado, as novas xeracións de churreiros tiveron que modernizarse, e apareceron os doces recheos de crema, os cubertos con chocolate… «Pero o que se segue vendendo mellor, o que máis segue a gustar, é o churro de sempre», conta esta experta na materia. «Gústalle a todo o mundo. Aos nenos e as parellas xa entradas en anos que cando van á feira levan sempre anque sexa o seu euro de churros».
Fina está convencida de que a súa familia especializouse nun oficio que lle imprime carácter ás feiras e romarías galegas. «¿Qué feira hai que non teña un posto de churros e un posto de polbo? Se non os hai, parece que falta algo. A festa xa non é festa». A súa reflexión ten moito de verdade. Por iso, Fina pode presumir de formar parte dun deses clans que contribúen a facer das romerías e dos mercados galegos eses entornos case máxicos nos que pode pasar de todo.

LA VOZ DE GALICIA, 12/07/09

Carlos Abellán: “Levamos vinte anos dándolle as cóstas ó tren e iso fai que o sangue ferva”

Entrevista con el Presidente de la Federación Española de Amigos del Ferrocarril.

?? A pasada semana a comisión municipal para a permanencia do tren de cercanías entre Vilagarcía e Santiago reuniuse coa xerencia do Eixo Atlántico. ¿En que consistiu esta reunión?

?? Foi unha reunión moi ampla, de catro horas e media de duración. O que se trataron foron tres temas moi importantes: a viabilidade do proxecto de cercanías entre Vilagarcía e o aeroporto de Santiago, a proposta dun tren diario a partir de maio do ano que ven dende A Coruña a Oporto e as posibilidades dun estudo para a chegada do tren de alta velocidade ao sur de Galicia.

?? ¿Cal é, segundo vostede, o futuro que lle espera a liña entre Santiago e Vilagarcía?

?? Hai que traballar moito, e darlle valor ao que temos. Agora mesmo se ninguén o remedia, unha vez que entre en servizo a nova variante de 33 kilómetros está previsto o desmantelamento de todo este tren de cercanías. Isto vai supoñer que entre Vilagarcía e Santiago non habería ningunha parada intermedia. Polo tanto, vilas de importancia poboacional, turística, sociocultural, económica… como Padrón, Pontecesures, Catoira ou Valga quedarían sen servizo ferroviario. Nós o que queremos é que non levanten esto, vamos a darlle valor, vamos a potenciar coa implantación por primeira vez en Galicia con líneas de Adif as redes de cercanías, e que ademais de manter as paradas que xa existen crear novas paradas, como é o lóxico nun tren de proximidade ou de cercanías. Ademais queremos darlle importancia porque chegado o momento hai que convencer ás administracións que realmente é unha auténtica posta de futuro. Ademais, tamén pedimos a ampliación da liña ata o aeroporto de Santiago, Lavacolla. Esto é fundamental para vertebrar a nosa comunidade.

?? ¿Cal é a idea que ten a Asociación do Ferrocarril para o tren de cercanías?

?? O que hai que facer e deseñar unha rede de servizo de transporte que estén todos comunicados, e onde habería que comezar a falar do billete combinado, é dicir, que o billete lle serva para ir no autobús como no tren para chegar ao seu destino. O que queremos é facer un proxecto global que aglutine a todas as estacións que xa hai, e se fomento o uso do transporte público. O que queremos en que con novas paradas, concellos como Ames, Teo… poidan beneficiarse. Depois, unha cousa vai tirando á outra. Tamén queremos que haxa un metro lixeiro que una a vila de Compostela con vilas como Bertamiráns, Milladoiro… ou como co hospital Clínico, co Campus Sur, coa Xunta de Galicia, co Polígono do Tambre ou coa Cidade da Cultura.

?? ¿Con que sensanción saiu vostede desta reunión?

?? O Eixo Atlántico é un organismo moi importante, que aglutina a dez concellos, e temos que estar todos de acordo. Propúxose, entre outras cousas, levar este proxecto ao Parlamento de Galicia, e xa solicitei unha entrevista coa presidenta do Parlamento, e falaremos cos grupos representados no Parlamento. Aínda que as competencias neste momento lle corresponden ao Ministerio de Fomento.

?? Santiago atrae a millerios de persoas cada ano de diferentes puntos de Galicia, entre turistas, estudantes… perder esta liña sería moi perxudicial…

?? Si, e o mesmo que veñen a Santiago, tamén van de Santiago a outros puntos de Galicia. O caso de Padrón, por exemplo, a estación está case ao lado da Fundación José Cela, a Casa Museo Rosalía, o propio mercadillo… se vas en coche tes que estar unha hora dando voltas para atopar sitio para aparcar, o fácil sería coller o tren. Levamos vinte anos así, e a verdade é que ferve o sangue.

?? A Xunta manifestou o seu aopoio á permanecia do tren de cercanías…

?? Si, recibímolo con certa delicia por parte de todos.

?? Ademais, a Xunta asegurou que crearía un ente xestor…

?? Nós entendemos que hai que desenrolar a lei de transportes terrestres, ten que aprobarse a lei de ferrocarrís de Galicia e despois desenrolar o ente xestor de infraestructuras. Hai cousas que se poden facer, porque a Xunta ten convenios con Renfe. Tamén a Xunta está aportando cartos dende o ano 2001 para poder adiantar os cartos para axilizar o Eixo Atlántico: Ferrol-A Coruña, Vigo-fronteira portuguesa, a entrada á meseta dende Ourense cara a Madrid…

?? ¿Cre que será unha realidade que haxa unha liña que una as cidades de Santiago e Oporto?

?? Eu penso que é fundamental. Xa houbo no ano 76 unha relación directa e diaria Oporto-Santiago-A Coruña. Nós o que entendemos é que o Eixo Atlántico, todo o que é norte de Portugal e a nosa comunidade, é un filón, por monumentos, por turismo, por traballo, por desenvolvemento… O que queremos é que a partir do un de maio ao 31 de outubro haxa dúas relacións diarias: unha a primeira hora da mañá e outra a última hora da tarde. Trátase dunha necesidade de vertebrar unha eurorrexión moi importante, moi poboada, o importante é que se faga.

?? ¿Cal é a idea que tendes para que a alta velocidade chegue ao sur da nosa comunidade?

?? Agora mesmo o AVE ao sur de Galicia estaría por Ourense, Maside, Cerdedo, Portela e despois ata Vigo. Son 115 kilómetros cunha inversión de 1.450 millóns de euros e que nós consideramos que non vertebra a comunidade nin supón unha mellora, nin para Vigo nin para o norte de Portugal. Nós lle pedimos ao Ministerio que valore outras alternativas. Cremos que a variante de Mondariz de 115 kilómetros de Vigo a Ourense, quedarían en 80 km, polo tanto é unha reducción importante. A nosa idea é conectar Ourense con Vigo, pasando por Mondariz, e con posibilidade de chegar a Pontevedra e a Vilagarcía.

TIERRAS DE SANTIAGO, 07/07/09

MARCHA DE CAIXANOVA-PONTECESURES “TITO” FERNANDEZ LOGO DE CASE 10 ANOS TRABALLANDO NESTA OFICINA BANCARIA

9 anos, 6 meses e 1 dia. Este vai ser o tempo de permanencia do lalinense “Tito” Fernández en Caixanova Pontecesures, xa que o vindeiro venres día 10 é o último día que vai pasar no seu posto de traballo connosco. Así, cando abandoe a oficina bancaria a eso das 14:30 h. dese día vai disfrutar das súas vacacións estivais, para posteriormente incorporarse ó seu próximo destiño en Caixanova – Silleda. O feito de que poida estar moito mais preto da súa casa fixo que aproveitara esta ocasión de trasladarse á súa zona de residencia.

Pediu expresamente que quere expresar o seu agradecemento por estes case 10 anos no noso pobo do trato e cariño que se lle dispensou por parte dos clientes e veciños. Asimesmo recoñece que se vai con pesar, pois para Tito traballar en Pontecesures “foi o seu mellor posto de traballo que tivera”. Inda que prometeu seguir a actualidade do noso pobo e comarca, leendo a web pontecesures.net, da que é fiel seguidor.

Felicidades e sorte no teu novo posto.