O tren de Varela.

CONTÁBALLES aos amigos o accidente do que acaba de ser testemuña e no que a pouco non se ve tamén involucrado. Menos mal que se decatara de que un dos coches que chocara viña cara a el absolutamente sen goberno e deu zafado. Con todo, ao eludilo, non puido evitar bater de lado contra un sinal de tráfico, sen máis estragos que algunha rascadura na chapa. Viña bastante impresionado polo que acontecera, sobre todo cando viu desfeitos de todo os dous coches que toparan. Os ocupantes debían estar feridos de gravidade, pero quedou como Varela cando os viu andar polo seu propio pé e con ganas de discutir para determinar as responsabilidades daquela desgraza. O home aínda non dera tirado o medo no corpo polo que puido suceder, pero viña con ganas de cear e esquecer o antes posible o contratempo.

Un deles amosouse sorprendido pola a expresión que utilizara, pois nunca lla oíra a ninguén aquilo de quedar coma Varela, e resultoulle curiosa. Ningún dos alí presentes coñecía a orixe, pero o Fernando lembraba da súa infancia a un tal Varela que era maquinista do tren que pasaba pola súa vila a primeira hora da mañá. O home fixérase moi famoso en toda a contorna e contábanse mil historias, unhas serían certas e outras inventadas. Cando chegaba á estación asomábase coa cara chea da feluxe do carbón da máquina e saudaba o factor e os viaxeiros que subían. Algúns nenos contaban que foran con el na máquina e que mesmo axudaran o fogoeiro a botar carbón. Moito traballo non deberan ter porque chegaban sempre tan limpiños como subiran. Animado polos amigos, contou algunhas anécdotas, as máis delas tan difíciles de crer que máis ben parecían loiadas. Polo visto nunca un accidente tivera porque procuraba asubiar moito antes de chegar aos cruces, que os coñecía mellor ca ninguén. Era certo que lle levaba ao pé dunha hora e media percorrer os 20 quilómetros que separaban a vila da capital. Todo o mundo sabía que lle paraba a algunha xente que vivía lonxe da estación e que lle saía ao encontro. Seica por iso ía tan amodo, pero algún día de borraxeira ten deixado a máis dun en terra.

Xavier Senin. Escritor

El Correo Gallego