A coherencia dun cristián galego.

COMO derradeira referencia aínda viva �??malia non cadrar co calendario�?? da Xeneración Nós, a moitos dos que tratou e acompañou no seu postreiro viaxe, o pasamento do Pai Isorna retrotraenos a un xeito de pensar e sentir o país no que galeguismo, cristianismo e universalismo non son máis que a expresión de un mesmo sentimento, o �??paradigma de un nacionalismo que rexeita os separatismos radicais e as fronteiras opostas á universalidade e á internacionalidade�?�, como deixou dito.
Recendo na ialma, ledicia no rostro, baril alento no peito, como definía o seu modo de sentir Galicia como Matria, o franciscán de Valga non concebía outro xeito de ver o mundo que dende o amor por a terra, por a lingua e por a cultura que nos son propias. E alí por onde pasou deixou sempre pegada e testemuña delo (�??A lingua galega é un vieiro seguro para achegarnos entrañablemente a Deus, porque é como o sangue do corpo social�?�).
Si a evanxelización �??que levou por todos os continentes�?? foi a razón de ser da súa vida, o periodismo foi a grande paixón que o acompañou e da que deu abondosas mostras en numerosos medios de comunicación, moi especialmente en este EL CORREO GALLEGO, dende 1947.
Home bo e pacífico, acolledor e afable, acompañou sempre o seu discurso co seu comportamento seguindo a norma e o exemplo do �??poverello�?� de Asís.
Cun permanente sorriso nos beizos (�??paz e ben�?� era o seu repetido saúdo), a providencia dotouno dunha excepcional memoria que lle servía para repasar anécdotas da súa vida pródiga en acontecementos e vivencias, facendo máis amenas as tertulias das que era amigo e nas que, a cada pouco, introducía a referencia evanxélica ou a cita relixiosa, que permanente era o seu afán catequético, alí onde estivera.
Con todo, si algunha verba resume por encima de outras a propia esencia do pai Isorna esa non é outra que o amor (�??o amor crea cultura, crea civilización, crea felicidade. Por iso alí onde hai odio, hai morte e disensión�?�).
E foi ese amor franciscán o que fixo posible que, nun hortodoxo como él nas crenzas relixiosas, soubera entender o cristianismo máis dende a comprensión que dende o rigor da lei.
E cando foi preciso, que o foi máis dunha vez, que prevalecera o home sobre a norma, soubo estar á altura. Nese senso podese afirmar, con razón, que foi predecesor de moitos dos comportamentos que hoxe admiramos no actual Papa de Roma.
Descanse na ben merecida paz de Deus o entrañable amigo.

JUAN SALGADO
El Correo Gallego