D. Avelino, foi moitos anos profesor do Colexio Infesta e ten unha rúa adicada en Pontecesures.
??Todas as homenaxes recibidas son a recompensa a unha vida de total fidelidade, a un ideal e ás miñas actividades?
Avelino, vostede sempre estivo moi ligado ao mundo do campo e da natureza, ¿como e cando nace ese amor polo campo e todo o que o rodea?
Eu nacín o 14 de maio de 1914, na parroquia de San Xoán de Barcala, do concello da Baña. Alí vivín os meus anos de neno, os anos de gratas lembranzas. Meus avós maternos eran labregos da aldea de Arzón, e meu pai era un comerciante de tecidos da zona de cerca do Carballiño, en Ourense, e na época de primavera recorría toda a zona da costa. Un día tamén chegou a Barcala, onde coñeceu a miña nai, que era filla única de Ramón o do Peto. Eu sería despois Lucho o do Peto, porque a min, coma ao meu pai, puxéronme Avelino, pero en vez de chamarme Avelino pequeno, chamábanme Avelucho, e a xente deixoume en Lucho, Lucho o do Peto. Con este pseudónimo escribín as primeiras colaboracións literarias, pequenos poemiñas, en órgano da federación agropecuaria de Negreira, nos anos 30, que se titulaba A voz da Barcala e que se publicaba na imprenta Nós, no número 15 da rúa do Vilar (Santiago de Compostela), onde eu traía os orixinais, para que non se tivese que desprazar outros membros da fundación. Aí empecei a tratar eu a aquel home extraordinario que foi un amigo entrañable, e un conselleiro meu, que foi Ánxel Casal.