Cal barco varado Padrón, talvez para lembrarlles ás novas xeracións o seu pasado de porto mariño do que o grande arcebispo Xelmírez mandou dende os astaleiros irienses a primeira escuadra da mariña española, segue ancorado resistíndose anos tras anos a soltar as amarras da engalaxe. Mentres os concellos dunha ampla comarca subían ao tren do progreso que os levaba á expansión urbanística da que hoxe fan gala e se benefician, Padrón permaneceu no sopor do doce soño vendo pasar o tren da oportunidade durante décadas, vivindo de rendas dun glorioso pasado do que só no plano histórico,de tradición e cultural soubo manter o alto nivel. Non obstante Padrón foi quedando no vagón de cola en canto ó desenvolvemento urbanístico.
Ata incluso no tema do Xacobeo, coma moi ben dicía hai días o párroco de Santiago de Padrón, reverendo Roberto Martínez, que sendo Padrón berce santiaguista aínda non estamos nas debidas e máis óptimas condicións en canto ás estruturas necesarias para garantir o éxito, confirmándose os reiterados comentarios que o cronista leva feito .
A urbanización da canle do río Sar que a Cotop ofreceu no 1991 coa construción de 2.600 vivendas foi sen dúbida a grande ocasión perdida. ¿Onde estaban os nosos políticos? Faltou decisión e valentía política para subir a un de tantos trens que pasaron pola porta de Padrón sen que se aproveitaran, do que se laian hoxe todos os padroneses.
Confiemos en que novos ventos sopren máis a favor desta gran vila e ao fin se produza o despertar do seu soño coa ansiada engalaxe…
José Castro Cajaraville. TIERRAS DE SANTIAGO, 01/12/09
